Ֆրանսիայում կատարված ահաբեկչական գործողություններին չեմ անդրադարձել և չէի էլ անդրադառնա, եթե չտեսնեի բազմաթիվ անիմաստ ստատուսներ։ Մեկը դատապարտում է, մյուսն ուրախանում, երրորդը՝ փիլիսոփայական մտքեր արտահայտում... Արդեն մի քանի տասնամյակ է, ինչ տարբեր երկրների պարբերականներում տարբեր կրոնների և սրբությունների հանդեպ ծաղրանկարներ կամ հոդվածներ են լույս տեսնում, որին հետևում են ադեկվատ կամ ոչ ադեկվատ ռեակցիաները վիրավորված հավատացյալների կողմից։ Բայց եթե ուշադիր լինեք, ապա կնկատեք, որ կա մի կրոն, որին երբեք ոչ մի երկրի ոչ մի պարբերական կամ ԶԼՄ չի ծաղրել։ Գոնե ես չեմ հիշում մի դեպք, երբ աշխարհի որևէ ԶԼՄ անդրադարձած լինի այդ կրոնին։ Ես, իհարկե, չեմ ուզում և առավել ևս կոչ չեմ անում կպնել այդ կրոնի սրբություններին, բայց որևէ բան քննարկելիս կամ արտահայտվելիս մի փոքր մտածեք` ինչու են բոլորն իրար ուտում, իսկ մեկն այդ ընթացքում, ինչպես հին անեկդոտում, «սուրճի գավաթ է վայելում»։
