Շաբաթ օրը` դեկտեմբերի 6-ին, Կոմիտասի սկզբնամասում գտնվող գյուղատնտեսական շուկայում էի:
Պետությունը ոչ աշխատանքային օրերին կազմակերպում է այդ շուկան, որպեսզի գյուղացիներն իրենք վաճառեն սեփական մատչելի արտադրանքը, այլ ոչ թե հանձնեն վերավաճառողներին: Այսպես և գյուղացին է շահում և գնորդները:
Ըստ տրամաբանության, այս շուկայում գները պետք է որ ավելի մատչելի լինեին մյուս տեղերի համեմատ: Բայց ավաղ: Իմ գնումները երբեք դա չեն վկայել: Ուղղակի մոտ է այն, և դա արդեն առավելություն է:
 |
|
Շուկան ամռանը Այդ օրը սակայն այլ պատճառով եմ հիշել: |
Կարտոֆիլ պետք է գնեի: Բոլորը վաճառում էին 250-ից 300 դրամ միջակայքում: Ամենա մանրերը 220 դրամ էին:
Ես նկատեցի Սերգո Կարապետյանին, ով անցնում էր շուկայի անխտիր բոլոր շարքերով և հերթով հարցնում գները: Նրա հետ ևս մեկ-երկու հոգի էին:
Այո, այո: Նույն Սերգո Կարապետյանն էր, ով պաշտոնավարման սկզբում փորձում էր դաշտերը օրհնել:
Ես ուրախացա` վերջապես նախարարներն անձամբ են սկսել հետաքրքրվել մարդկանց հոգսերով:
Մոտեցա: Կարտոֆիլն արդեն գնել էի 250 դրամով: Նախարարն ակնհայտ բարկացած էր 300 դրամ, 250 դրամ գներից.
- Դուք տեղյակ չե՞ք։ Արդեն գներն ընկել են: 200 դրամ է կարտոֆիլը: Իջեցրեք գինը, 200-ից ավել մի վաճառեք:
Այսպես հրամայական տոնով նա դիմում էր շուկայի կազմակերպիչներին, թե.
- Մի թողեք, իսկույն սրանց հավաքեք, եթե այդ գինն են ասում: Իջեցրեք գինը:
Գյուղացիները խոնարհաբար, բայց զարմացած այդ խոսքերից, կամկամում էին, բայց կես մետր նախարարի հեռանալուն պես նույն գինն էին ասում` 250-300:
Ախր ե՞րբ պետք ա մեր կառավարողները հասկանան, որ հրամայական ձևով շուկայի գնորոշումը չի որոշվում:
Անցել է 2 շաբաթ: Երեկ Կոմիտասի շուկայի կողքը կարտոֆիլը արդեն 300 դրամից պակաս չկար:
