Imyerevan.com-ը գրում է.
Նյու Յորքում կարող ես տեղումդ կանգնած քայլել: Մարդկանց հոսքն անքաղաքավարիորեն կտանի քեզ մի ուղղությամբ՝ առանց հարցնելու՝ ո՞ւր ես գնում: Տոկիոյում կարող ես վազել ու չհասցնել մետրոյի որևէ ուղղության: Մարդկանց հոսքը նպատակադրված չի թողնի, որ հասնես: Երևանում կարող ես քաղաքը վազել մի ծայրից մյուսը՝ մի քանի ժամում ու հասցնել ամեն տեղ: Բայց միայն Երևանում է, որ լավ է, երբ մենակ ես: Չնայած Երևանում կարող ես կանգնել, նստել, հատել ու անցնել ամեն ինչ ու ամենուր: Երևանում կարող ես գնալ Հանրապետության հրապարակ համերգի ու չլսել համերգը: Լսել Անոյին ու Նանոյին: Կարող ես չգնալ համերգի ու լսել այն պրոսպեկտում կանգնած: Անազատների ու ոչ ֆորմալների կողքին կքանստած… այո, կքանստած կարող ես ջազ լսել՝ ասենք, Կասկադում: Երևանում կարող ես ազատ քայլել՝ փողոցները լայն չեն, բայց մարդիկ քիչ են: Լինես կքանստած, կքված, թե ուղղաձիգ, մեկ է՝ նյարդերը տեղի են տալիս:
Մեր քաղաքը շուտով կդառնա 3 000 տարեկան: Համարյա 3000 տարեկան քաղաքում համարյա ոչինչ, իսկ եթե անկեղծ՝ ոչինչ չի հիշեցնում 3-հազարամյակի մասին: Այդքան հազարամյակից մեզ մնացել են միայն 3000 տարի առաջ ակտուալ ու մոդայիկ սովորությունները: Սովորություններ, որոնց համար ուրիշ քաղաքում ձեզ ցմահ կազատազրկեին, օրինակ՝ Սինգապուրում: Կգամեին անարգանքի սյունին, որը տեղում կստեղծեին ձեռքի տակ եղած պարագաներից: Օրինակ՝ Նյու Յորքում փողոցում թքում են միայն սևամորթ կամ սպիտակամորթ պոռնիկներն ու թմրանյութ ծախող լատինաամերիկացիները: Վաշինգտոնում նույնիսկ նրանք չեն թքում փողոցում: Աշխաբադում, որտեղ դեռ ձին ազգային արժեք է, ու եթե ձի ունես ուրեմն «տղա ես», փողոցում աղբ թափելու համար ձեզ կդատափետեն մահմեդական խստագույն կանոններով: Գուցե ոչ փայտերով, բայց հաստատ չեն փնտրի ավելի փափուկ նյութից մահակ:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ
