Դեռ նախորդ դարի 90-ականների սկզբին անգույն հեռուստացույցների պակաս չէր զգացվում: Մի հատ էլ մենք ունեինք, ու ես հաճախ էի գունավորը թողած՝ անգույն հեռուստացույցը միացնում: Երբ ասում էին` թե ինչո՞ւ ես էդ անգույնը միացնում, չէի հասկանում՝ ինչի մասին են խոսում, քանի որ ես հստակ գույներ էի տեսնում էկրանին, իսկ բոլորը միաբերան պնդում էին, թե հեռուստացույցն անգույն է... Այո, այն իսկապես միայն սև և սպիտակ էր ցույց տալիս, բայց իմ մանկության գունեղ աշխարհում անգույն էկրանին ես գույներ էի տալիս ու պատկերը գունավոր տեսնում: Մանկության աշխարհն այնքան գունեղ է, որ անգույնի համար տեղ չի մնում: Ցավոք, հասուն տարիքում գույներն արագ են խամրում, և աշխարհն ավելի շատ է հագենում մոխրագույնի տարբեր երագներով...
Նյութի աղբյուր՝ https://www.facebook.com/Armenmkheyan/posts/10205630228459093
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
