Medialab.am-ը գրում է․
Ես գեյ եմ: Անունս Հրայր է: Իսկական անունս չէ, թեպետ խնդիր չունեմ չասելու: Ուղղակի էդ դեպքում շատ չեմ կարող անկեղծանալ:
Փոքրուց ինձ ասել են, որ լինեմ բոլորի պես, բայց ոնց որ մի քիչ տարբեր ստացվեցի:
Հիմա 31 եմ, ու մազերս սպիտակ են: 17 տարեկանից եմ սպիտակել: Մի քանի տարի առաջ ներկում էի, բայց հիմա՝ էլ չէ:
Մոտ 10-11 տարիներից սկսվեց. լինել բոլորի պես:
14 տարեկանից զգացի, որ ինձ հետաքրքիր են տղաները: Մտածում էի… Իդեալներ էի փնտրում, որոնց կարող էի նմանվել: Արդարացում էի փնտրում: Գիտեի, որ նույնասեռականներ կան: Նաև գիտեի, որ դա ընդունված չէ. բրազիլիական սերիալներ, թաղումներ, ժողովրդի ռեակցիան. տատիկս շաքարախտ ուներ ու իր բժշկի մասին միշտ վատ էր արտահայտվում:
Բոլորը բակում միասին էին խաղում, իսկ ես սիրում էի առանձնանալ:
Տիկնիկների մեծ կոլեկցիա ունեի: Իմը չէին՝ մամայիցս էր մնացած, բայց սիրում էի խաղալ տիկնիկների հետ՝ չնայած մամայիս դուր չէր գալիս: Ավտոներ էլ ունեի՝ համարյա նույն չափ, ինչքան տիկնիկները:
Բայց ես գիտեի, որ իմ մոտ մի բան նենց չի, ոնց որ բոլորի մոտ է, ու դրանից սթրես մեջ էի. խնդիր կար լինելու բոլորի պես:
Ավտոներից բացի`այլ հակում էլ ունեի: Բոյկոտի հանդեպ: Բայց համ էլ պահպանողական եմ: Երկու ծայրահեղություներ են, երկուսն էլ՝ իմը: Պատմողական առարկաներից զզվում էի, իսկ մաթեմատիկայից գերազանցիկ էի: Երևի նրանից էր, որ մեր պատմության դասատուն կաշառակեր ու ջղային կերպար էր, որին չէին սիրում անգամ գերազանցիկները: Անիմաստ ծյոծյա: Սիրում էր իր նման անիմաստ վախի մթնոլորտ ստեղծել, որն իր անձնական պրոբլեմն էր ու հետն ամեն օր բերում էր դպրոց:
Մեծացել եմ ունևոր ընտանիքում, երես են տվել, ու ինչ ուզեցել եմ` ունեցել եմ: Թերևս այդքան էլ տարբեր չէի, ինչքան որ մերոնք էին ասում: Համարյա բոլորի պես էի:
Իմ վրա շատ էին դողում` չարություն մի արա:
14 տարեկանից հետո մոտ 2-3 տարի է տևել, որ ինքս ինձ հետ ընդունել եմ: Ընդունել ինքդ քեզ: Ուղղակի հասկացա, որ դրա մեջ սխալ բան չկա: Ու վերջ: Ոչ ոք էդ հարցում չօգնեց: Էրոտիկ ժուռնալներ, որ հասկանայի, թե արդյո՞ք աղջիկներն ինձ դուր են գալիս: Չստացվեց: Դուրս չէին գալիս: Էմոցիա չկար:
Եթե ինքդ քեզ ընդունես` հասարակությունը նույնպես կընդունի: Շատ գեյեր դա չեն կարողանում անել ու ամուսնանում են կանանց հետ՝ խորտակելով իրենց կանանց ու երեխաների կյանքը:
3 տարեկան էի, որ մանկապարտեզ գնացի ու մեծացել եմ հետերոնորմատիվ միջավայրում: Կարևոր չի, թե ինչ է հետերոնորմատիվը: Մարդիկ, ընդհանրապես սիրում են եզրեր մոգոնել ու իրերին անուն տալու համար խելքներն իրենցը չէ: Մի խոսքով հետերոնորմատիվը ընդունված նորմերի ու չգրված օրենքների ամբողջությունն է:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ
