Համո Սահյանին՝ վարպետին, բանաստեղծին, Մարդուն, այո՛, մեծատառով մարդուն, ինձ հանդիպեցրել է իմ աշխատանքը թիվ 10 դպրոցում (1979-1985 թթ) հայագիտական դասարաններում` «Դասը վարում են գրողները, գրականագետները, լեզվաբանները» խորագրով հանդիպումների կազմակերպումը, դրանց նախապատրաստում-կազմակերպումը… Գրող-գրականագետ պայծառ մարդ, հայագիտական դասարաններում արևմտահայ գրականության դասավանդող, ՀՀ Գրողների միության վարչության որոշումով հայագիտական դասարանների գործունեության պատասխանատու կարգված Գեղամ Սևանի հետ որոշում էինք վարպետության դասը վարողների անունները, հետո ես հարգելի Գայանե Մկրտչյանի, իմ երիտասարդ այլ գործընկերների հետ առանձին-առանձին հանդիպում էի նրանց՝ դասի օրը և անցկացման ձևը քննարկելու, դասը նախապատրաստելու համար: Համ էլ ներկայացնում էինք հայագիտական դասարանների (հայագիտության ակումբ ամբողջական դպրոց ստեղծելու ծրագրով էինք ոգևորված) գործունեությունը, այս ձևով փնտրում-գտնում էինք մեր դասարաններում գրաբարի, բանահյուսության, ժողովրդական արհեստներ, ազգային երաժշտություն, ճարտարապետություն, ազգագրություն-հնագիտություն… միով բանիվ՝ հայագիտության տարբեր դասընթացների հայտնի-գործող-կայացած-ոչ սովորական մասնագետներ… Այս փնտրտուքի ճանապարհին եղան իմ հանդիպումները տասնյակ հայտնի գործիչների հետ, նրանց բացահայտումները ինձ համար, մարդկային հայտնագործություններ, որ խոր ազդեցություն գործեցին ինձ վրա, նրանց թվում և՛ կրթահամալիրին լավ ծանոթ մարդիկ՝ երաժիշտ-կոմիտասագետ Արթուր Շահնազարյան, ճարտարապետ Համլետ Խաչատրյան, բանագետ Արծրուն Սահակյան, ազգագրագետ-հայագետ Արուսյակ Սահակյան, Հայաստանի ժողովրդական վարպետներ Վանո Դադոյան և Լալա Մնեյան…
Ահա 1981-ին կամ 1982-ին ես խիզախություն ունեցա զանգելու և հանդիպելու Համո Սահյանին, հետո դիմավորել-բերելու Դասի, հետո՝ Դասից հետո, խմբով նստելու հյուրասիրության սեղանի շուրջ, հետո ուղեկցելու նրան ոտքով, քայլելով, անշտապ՝ դեպի տուն, հետո՝ Համո Սահյանի պնդմամբ բարձրանալու իր բնակարան, նստելու, լռելու, լսելու, լսելու… Վարպետին:
– Դու լսել ես կարողանում ու ագահ ես. կյանքը քո դպրոցն է…,- մոտավորապես այսպես ինձ հավանեց վարպետը… Հետո մի անգամ, արդեն որպես Վարպետի կրտսեր բարեկամ, մասնակցել եմ նրա հանդիպմանը՝ Գրողների միությունում, հետո` էլի, տարիներ հետո՝ 1988-89-ին, ես կանգնեցի Վարպետի կողքին՝ Ազատության հրապարակում, ինչպես ինքն ասաց.
– Որ մենակ չզգամ…,- ծիծաղեց, բռնեց ձեռքս, սեղմեց հայրաբար,- Աշոտ ջան, դու ինձ վստահություն ես հաղորդում…:
Գրող ընկերները` Համո Սահյան, Վահագն Դավթյան, Հրանտ Մաթևոսյան
Շարունակությունն՝ այստեղ
