4 տարեկան էի, երբ երկրաշարժը գետնին հավասարեցրեց Գյումրու, Սպիտակի ու հարակիցն տարածքների շենքերը..... Հիշողությանս մեջ մնացել է մի քանի դրվագ, երբ մանկապարտեզում մեզ կիսատ-պռատ հագցրած դուրս բերեցին ու անհասկանալի խառնաշփոթ էր, իսկ օրեր անց, հիշում եմ, ծնողներս ասեցին, որ պետք է մեր հագուստներով, խաղալիքներով օգնենք մեր նման մանուկներին, ովքեր մեզնից շատ ունեն դրանց կարիքը...
Եվ ամենաընդգծվածը հորս ասածներն էր տպավորվել մեջս. երկրաշարժի օրերին ինժեներնեով հավաքվել էին ու գնացել էին փլատակների տակից մարդ որոնելու... Այն, ինչ տեսել էր հայրս, այն ապրումները, երբ ունեցել էր այդ օրերին, նստվածք էր թողել նրա վրա ու անընդհատ խուսափում էր բարձրահարկ շենքեր գնալուց...
Բնության այդ աղետը ոչ միայն մարդկային կյանքեր էր խլել, ոչ միայն սեփականություններ, արվեստի ու մշակույթի հետքեր էր ջնջել, այլ հետք էր թողել մարդկանց հոգեբանության մեջ, վախը պատել էր հատկապես դաժանությունների ականատեսներին...
Ամեն մեկս կարող ենք հիշել մի քիչ ավել, մի քիչ պակաս, ավելի հուզառատ գրառումներ անենք ֆեյսբուքում և այլուր, բայց աղետի գոտի ասվածը դեռևս մնացել է մեր ճակատներին... Երկրաշարժից 26 տարի անց մենք ունենք կիսախարխուլ տնակներում չակերտավոր ապրողներ և Գյումրին, Սպիտակը և Հայաստանն ընդհանուր առմամբ ոտնատակ տվող հանցագործ-իշխանավորներ, մեծահարուստներ, ովքեր ամեն տարի երկրաշարժի օրը հուզառատ դեմքով իբր ցավ են ապրում երկրաշարժի հետևանքներից, կենացներ ու ֆեյսբուքյան գրառումներ անում, բայց թատրոնների վարագույրներից այն կողմ ամեն օր զխկտվում են ճոխ սեղաններից, թալանում են ՀՀ քաղաքացուն, միլիարդներ են կուտակում եվրոպական բանկերում, միարդներ են կուտակում Հայաստանը լքած քաղաքացիների ամայի թողած հողերի ու շենքերի հաշվին....
Այսօր ամոթի օրն է, զսպեք ձեզ գառան մորթի հագած պաշտոնյաներ, ավելի լավ է լռեք, և ոչ թե կեղծ ճառերով լցնեք մարդկանց` առանց այդ էլ բռնաբարված ուղեղները...
