Մի քայլ հեռու

Մի սովորական և հերթական աշնանային օր նրանք այլև չհանդիպեցին: Չհանդիպեցին, որ գոնե բաժանվեին: Բաժանման համար թեկուզ կարճատև, բայց հանդիպում է պետք, առնվազն մի քանի կոպիտ խոսք: Եվ հենց այդ հանդիպման ժամանակ է, որ երկուսից գոնե մեկն իր հպարտ կեցվածքի, սուր և «վերջնական» ասված խոսքերի հետևում թաքցնում է երբեմն բառերի չփոխակերպվող տխրությունը...

1.

Կեսգիշերն անց քնելուց հետո դժվար է ինքդ քեզ ստիպել, որ անտարբեր ու անխռով հայացքով նայես զարթուցիչ-հեռախոսիդ: Իսկ նրա ձայնը... միշտ փորձում ես ամենաանդուր ու ամենաբարձր երաժշտությունը գտնել կարգավորումների մեջ, որպեսզի ուզած-չուզած արձագանքես՝ մի աչքդ փակ, մյուսը՝ կիսաբաց: Ու մի հարված...մտքումդ հայհոյելով, որ ձայնը կտրի:

Հիշում եմ, երբ քեզ հանդիպեցի, դու ցանկանում էիր, որ անվերջ խոսեմ, անգամ ամենաանհեթեթ բաներից: Այո, այո, ասում էիր, որ հաճելի ձայն ունեմ, սակայն մտքումդ երևի հայհոյում էիր ինձ ու պատրաստ էիր անգամ մի հարված հասցնել, ինչ է որ շուտ վերջացնեի պատմություններս ու վերլուծություններս:

2.

Չգիտեմ, թե ցերեկներդ որքան են լցված եղել ինձանով, բայց  վստահ եմ, որ ամենազբաղված պահին անգամ թեկուզ կայծակի արագությամբ անցել եմ մտքիդ միջով կամ թե ինչ որ աներևույթ կերպով  ուրվագծվել աչքերիդ առջև:

Հիշում եմ, երբ քեզ հանդիպեցի,  աչքերիս առջև դարձար մի մեծ կտավ, մի պաստառ, որով ծածկվեց մնացած ամենայն ինչ: Ես քեզ ամեն անգամ հորդորում էի գլուխդ վեր պահել, որպեսզի տեսնեմ աչքերդ: Ու միայն աչքերդ... որոնք կայծակի արագությամբ մխրճվեցին սրտիս մեջ ու աներևույթ կերպով անմահացան աչքերիս առաջ:

Իսկ դու հեռացար մի քայլ հեռու և թողեցիր աշուն՝ անշունչ ու ցուրտ:

3.

Երևի թե մի քայլ հեռու...

Մի քայլ հետո անգամ աշունը կհեռանա...

Բաժանման համար հանդիպել է պետք, թեկուզ մի քայլ իրարից հեռու, թեկուզ մի քայլ հեռվում, թեկուզ ձմռանը...