Իմ նամակը.
Բարև, իմ հիմար սեր: Թեև ես մնացել եմ ես միայն արտաքնապես, ու վերնաշապիկս էլ սովորությանս համաձայն վանդակավոր է, բայց այս անգամ այն դու չես արդուկել: Գիտե՞ս ինչ, սկսել եմ շորերս տալ լվացքատան արդուկի բաժին ու վճարել, վերնաշապիկներս էլ տաք չեն: Դե որովհետև երբ այն գեր տիկինն արդուկում է վերնաշապիկս, ես կապուչինո չեմ պատրաստում նրա համար: Իսկ քեզ ես կարոտել եմ: Հիշու՞մ ես, երբ դեռ միասին էինք ապրում, մեր տանը մի հին փայտե լուսամուտ կար, որը ճաքճքել էր, ու ցուրտ օդը ճեղքերից ներս էր լցնում մեր տուն: Իսկ դու վերցնում էիր ծածկոցը, ձեռներիդ մեջ առնում թեյի այրող բաժակն ու ծածկոցով փաթաթված՝ նայում մեր սիրո պատուհանից: Ես էլ գալիս ու անունդ էի գրում ապակու վրա: Կներես: Փոխել եմ պատուհանը: Հանել փիրուզագույն ներկված շրջանակն ու ապակիները, իսկ տեղը դրել սպիտակ, կոկիկ, դիմացկուն ու նոր պատուհան: Հասկանում եմ` հիմար եմ: Կներես: Դեն եմ նետել մեր հին փայտե պահարանը, որի վրա միշտ ծաղիկներ էին առանց ծաղկամանի: Դրա տեղում նոր, ամուր, հարթ մակերեսով սպիտակ սեղան եմ դրել ու վրան մի թանկ ծաղկաման: Հասկանում եմ հանցանքիս ծանրությունը: Սուրճը վերջացել էր: Էլ ամենաթանկը չեմ գնում: Խելագար եմ, չէ՞: Թեյի բաժակդ նորից կոտրվել էր: Սոսնձելու փոխարեն նորը գնեցի: Թանկ ու ամուր: Չե՞մ սիրում քեզ: Օծանելիքս վերջացել էր: Ամենաթանկը չգնեցի: Տարեդարձիդ սև ադամանդի փոխարեն գումարը տվեցի: Կարևորը նվեր տալն է, իսկ փողը ոչ ոքի պետք չի: Մի խոսքով տունն ամբողջովին նորացրել եմ, ու ես էլ նույնն եմ մնացել միայն արտաքնապես: Կներես: Ցավոք ես ու դու էլ երջանիկ չենք լինի` տունն ամբողջովին նորացրել եմ:
Պատասխան.
Բարև, իմ թանկագին խելագար: Թեև դու միայն արտաքնապես ես նույնը մնացել, ու վերնաշապիկդ էլ վանդակավոր է, բայց այն ես չեմ արդուկել: Գիտե՞ս, երբ ես տեղափոխվեցի տատիկիս հին տուն, որտեղ տատիկիս մահվանից հետո ոչ ոք ոտք չէր դրել, արդուկս փչացավ: Ինչ տեղափոխվել եմ, անընդհատ խանութներում փնտրում եմ այն կապուչինոն, որից ամեն երեկո երկու տուփ բերում էիր: Ինձ թվում է՝ այդ կապուչինոյի գործարանը փակվել է: Իսկ այ պատուհանի կարիք ես չունեմ: Տատիկիս պատուհանները շատ գեղեցիկ են, ուղղակի դրանցից այն կողմ նպարեղենի խանութն է, և նայել խանութին շատ անհետաքրքիր է: Պահարանի կարիք էլ չունեմ, միայն թե ոչ ոքի հետ չեմ վիճում շորերը պահարան չդնելու պատճառով: Թեյի բաժակներ տատիկիս տանը նույնպես շատ կան: Միայն թե մենակ թեյ խմելը հաճելի չէ: Իսկ հարբուխ առայժմ չեմ ունեցել: Տատիկիս հայելու առջև մնացել են իր օծանելիքները: Բայց ի տարբերություն քեզ՝ ես օծանելիք միայն քեզ համար էի օգտագործում: Ինչպես հասկացար, իմ տունը մեր տանը նման է, բայց երբեք չի նմանվի: Իսկ եթե նորից երջանիկ լինենք: Հանդիպե՞նք:
Էջ Միլա Սթիվենսի հուշատետրից
Ցուրտ քամին, արագորեն սահելով, խառնում էր ետնախորշերի գարշահոտությունն ամենատարբեր մարդկանց հոտերին ու թափանցում անգամ ամենատաք հագուստից ներս ու ստիպում անցորդների ցուրտ զգալ: Հետո մի պահ մեղմանում էր, ապա դադարում և հնարավորություն տալիս խելամիտներին տաքանալու ցրտի բացակայությունից: Ես կանգնած էի կոճակների կրպակի դիմաց: Նա ասում էր, որ ամենաբծախնդիր գնորդները կոճակ գնողներն են: Չգիտեմ՝ ինչու էր ասում դա: Բայց դա ինձ դուր էր գալիս: Կրպակը քաղաքի ամենավտանգավոր խաչմերուկի բնակիչներից էր: Հաճախ էին կոճակներ առնողների դժգոհ ու փնտրող հայացքները սառում, երբ լսվում էր սուր ճիչ, կամ երբ երկու մեքենաների իրար բախման ձայնը սանձում էր խաչմերուկի աղմուկը: Այդ անիծյալ օրը ես որոշեցի կոճակներ գնել: Մինչ ես փնտրում էի ու դժգոհ նայում նոր դիակի շուրջը խմբված ամբոխի ձայնը, ճնշում էր ամենօրյա սովորական աղմուկին: Հայացքս սառեց, իսկ գլուխս չթեքեցի: Ես երկու ժամ նայեցի կոճակներին: Իսկ իմ աչքերը ձեռքերով ոչ ոք հետևից չփակեց: Ես երկու ժամ նայեցի կոճակներին: Երբ մենք խնամքով չենք վերաբերվում մեր կոճակներին, ստիպված ենք լինում մեկ կոճակի պատճառով բոլորը փոխել: Իսկ ճիշտ և ճիշտ նույն կոճակը ոչ ոք չի գտնում: Անգամ քաղաքի ամենաբանուկ խաչմերուկներում:
