Մարատ ճամբարում տեղի ունեցածի վերաբերյալ Անտոնյանը գրում է հետևյալը. «Մի վրանի տակ՝ մահվան մահճում, սոված մի հասուն աղջիկ և փոքրիկ աղջնակ կա, եփվող մսի հոտը հասնում է աղջկան: Այս պակաս օրերին սա մեծ առավելություն է: Հասուն և փոքր աղջիկները միմյանց են նայում: Որոշ ժամանակ է՝ արդեն ավանակի միս էլ չէր վաճառվում: Ընդհանրապես արդեն ավանակ չէր մնացել, որ մորթեին: Հավանաբար նորից փոքր երեխա է մահացել, և անկասկած նրա միսն էին եփում: Փոքրիկը մորն ասում է. «Մայրի’կ, այլևս չեմ դիմանում, գնա նրանցից մի կտոր միս ուզիր»: Մայրը վրանը լքում է և որոշ ժամանակ անց զայրացած ու նեղացած վերադառնում աղջկա մոտ: Փոքրիկը, որը հասկանում է, որ մայրը դատարկաձեռն է վերադարձել, սակայն չէր ցանկանում հուսախաբ լինել ու շատ շուտ հրաժարվել իր ցանկությունից, ասում է. «Նրանից չտվեցին, մամա’»: «Ո’չ, աղջի’կս: Քոռանան նրանք»: Փոքրիկն այդ պահին, խոնարհվելով խսիրին, մորը խրատելով պահանջում է. «Մա’մ, եթե ես էլ մեռնեմ, դու էլ իմ մսից չտաս նրանց»»:
