Interpress.am-ը գրում է․
Հայկական ուղաթիռի խոցումը հրադադարի գծի վրա՝ ավելի հայտնի որպես շփման գիծ, որը բաժանում է հայկական և ադրբեջանական զինված ուժերին Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության գոտում, ամենավատ միջադեպն էր իր բնույթով հրադադարի ավելի քան 20 տարվա ընթացքում, որը դադարեցրեց պատերազմը 1990-ականների սկզբին:
Երեք հայ սպանվեցին, իսկ ադրբեջանցի սպային, ով խոցեց ուղղաթիռը, տրվեց մեդալ խիզախության համար:
Դա շատ մտահոգիչ զարգացում է, որը հետևեց ամռանը լուրջ բախումների թվի աճին, որի արդյունքում զոհվեցին ավելի քան 20 զինվորներ երկու կողմերից:
Ադրբեջանցիները մեղադրում են հայերին՝ երկու ուղաթիռներ իրենց դիրքերի ուղղությամբ ուղարկելու մեջ: Հայերը պնդում են, որ ուղղաթիռը իրականացնում էր սովորական ուսումնական թռիչք և վտանգ չէր ներկայացնում:
Ադրբեջանական կողմի տրամադրած վիդեոն ցույց է տալիս, որ հրթիռը բաց է թողնվում և երկու ուղղաթիռներից մեկը բռնկվում է ադրբեջանցի զինվորների ոգևորված գոչերի ներքո:
Այս հարձակումը վրեժխնդրությու՞ն էր:
Այս հարձակումների մեջ չկա ռազմական տրամաբանություն: Տեղական հրամանատարը պատասխանատու է փոքր տեսակի զենքերի կրակի համար, իսկ ավելի ծանր տեսակի զենքերի կիրառումը ավելի բարձր քաղաքական վերնախավի որոշելիքն է:
Այս հարձակումները ամբողջությամբ ուժի ցուցադրման նպատակ են հետապնդում:
Ադրբեջանական կողմը, որը 1991-94թթ. պատերազմում պարտված կողմն է, ունի ավելի շատ պատճառներ զինադադարն անկայուն պահելու համար, որպեսզի հիշեցնի աշխարհին, որ գիծը անցնում է Ադրբեջանի միջազգայնորեն ճանաչված տարածքով և այդ կողմից հետո ընկած տարածքները հայկական ռազմական վերահսկողության ներքո են:
Սակայն, չնայած ադրբեջանական կողմը հավանաբար ավելի շատ է պատասխանատու զինադադարի խախտումների համար, հայերը ևս սիրում են ցույց տալ իրենց ուժը:
Սա այն է, ինչ իրենք արեցին հուլիսի 31-ին, երբ լավ զինված ներխուժեցին ադրբեջանական դիրքեր, որի հետևանքով զոհվեցին շատ ադրբեջանցիներ:
Հնարավոր է, որ ուղաթիռի խոցումը լինի վրեժխնդրություն այդ օպերացիայի համար:
Նրանք, ովքեր ունեն լավ հիշողություն, կհիշեն պատերազմի ամենավիճահարույց դրվագներից մեկը, երբ 1991 թ. նոյեմբերին հայկական կողմը խոցեց ադրբեջանական ուղաթիռը այս միջադեպից ոչ հեռու ընկած տարածքում, որի մեջ էին պաշտոնյաներ և միջնորդներ:
«Ցավալի» պատասխան:
Կա լավ առիթ մտահոգվելու:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ