... Սիրում ես, երբ շոյում եմ գլուխդ, շա՜տ ես սիրում:
Իսկ գիտե՞ս, որ ափիս մեջ կա խոնավ մի արցունք: Մի՛ արտասվիր, թե կրակի միջով անցա... Անցա, որ քե՛զ գտնեի: Ինձ համար աշխարհը կրկնակի տեսանելի է, երբ ժպտում եմ քեզ. ասես ծնվել եմ քեզ ժպտալո՜ւ համար: Ժպտո՜ւմ ես: 
Գիտեմ՝ հավատում ես, որ սերը հավիտենության թևերին Անհայտի կերպարանքով է, իսկ ես հավատում եմ քո սիրո անհայտությանը, այն ամեն անգամ հայտնվում է իմ տագնապները ցրելու համար: Իսկ դու կարծում ես, թե ես միմիայն շուրջս եմ հսկում և ոչ քեզ... 
Գիտե՞ս, կարոտ կա, որ անանուն է, այն հենց մեր հոգու գիշերի մեղեդին է, որ թախիծ է և մշուշված աչքեր: 
Լռո՜ւմ ես ու նորից ժպտո՜ւմ. սովորել ես տխրությունս ճանապարհել անշշո՜ւկ... 
Կյանքում ամեն բան ունի իր զարկերակը, և մենք այն անվանում ենք բարություն: Մարդկային առաքինության բարձրագույն վիճակը բարությունն է. ես քեզ երբե՛ք չեմ դավաճանել, և ծանր է նստում վրաս այդ սոսկալի բառն արտաբերելը. տիեզերքն այդ պահին փոխում է իր 
ընթացքն ու անկառավարելի է դառնում. դավաճանությո՜ւն... 
Ասում ես, որ ես հավերժ եմ ապրելու... 
Սիրելի՛ս, այդ դո՛ւ ես, իսկ ես քո անմեկնելի շշուկը՝ հավերժի՛ շշուկը: Սե՛ր, սե՜ր... Ասում են, որ ասպետները գաղափարի մարտիկներ էին, իսկ նրանց սպասող օրիորդները` գաղափարակիցներ...: Ահա նույն աշխարհն է, ահա նույն աշխարհի տրտմությունն ու հրճվանքը, նույն կապույտ հեռուն ու մոտը, և սերն էլ այդպիսին է` հեռու և մոտ՝ փարված և՛ տրտմության, և՛ հրճվանքի թևերին:
Թող պոետները ոսկեզօծեն այս աշնան շշուկը, իսկ ես ուզում եմ քո հայացքն առնել ալիքվող կապույտ ջրերի շրջանկարում:
Թող պոետները սիրո ծարավը հագեցնեն չմեռնող բառով, իմ երազը մարմին է հագել և հիմա ինձ ժպտում է այդ չմեռնող բառով, որի ամեն մի տառը տարերքն է աստվածաշնչյան... 
Եվ աշխարհն անէանում է տիեզերքի լսարանում, քանզի մեր հանդիպումը աղոթքի առաջին բառն է...

15.11.2014 թ., գիշեր
© Ռաֆայել Սերենց

 

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել