- Իհարկե՜ սիրելիս, – պատասխանեցի ես ու անջատեցի բջջայինս:
Հյուրանոցի բակում` կանաչ խոտերի մեջ հիանալի փոքրիկ սրճարան կար: Ես ոտաբոբիկ իջա բակ ու մոտեցա բացօթյա բարին: Բարմենը ժպտաց, ես պատվիրեցի սառը ձմերուկն ու սուրճը: Նայեցի հորիզոնին, եղանակը մեղմ էր, օդի մեջ հաճելի սառնություն կար: Ոտքերով տրորում էի կանաչ ու փափուկ խոտն ու շնչում սարերից եկող ծառերի թարմ բույրը:
- Վայելում եք բնության ազատությու՞նը,- նորից լսեցի Արսենի ձայնը:
- Ո՜չ,-կոպիտ պատասխանեցի ես ու գնացի մի հարմար տեղ փնտրելու, Սոֆին ուր որ է պիտի մոտենար:
Ես զարմացա նրա համառության վրա, երբ տեսա, թե նա ինչպես մոտեցավ ինձ:
-Դուք մենա՞կ եք, կարելի՞ է Ձեզ միանալ:
- Ես մենակ չեմ, շուտով ընկերուհիս կմոտենա, և հետո չէ՜, չի կարելի մինալ մեզ:
Նա ի պատասխան մեղմ ժպտաց, վերցրեց ծաղկամանի մեջ դրված ծաղիկը, նվիրեց ինձ ու գնաց:
‹‹Ինչ համառն է ››. մտածեցի ես ու մտքերս նորից թռան դեպի Ալեքսը: Տեսնես ի՞նչ է անում, ինչո՞ւ չի զանգում: Չնայած նրան էլ եմ հասկանում, ինչո՞ւ պիտի զանգի: Ինչո՞ւ, Սաշա՜: Քո տարօրինակ պահվածքից հետո: Ինչ, այդքան թա՞նկ էր կուսությունդ, վախեցա՞ր: Չէ, չէ, հարցը դրանում չէր: Ես հստակ գիտեի իմ պատասխանը: Ես վստահ չէի, սիրում եմ Ալեքսին, թե ոչ… Իսկական, նվիրական սիրով: Այն սիրով, որից մարմինդ փշաքաղվում է, սիրտդ նրա մտքից կանգ է առնում ու հոգիդ էլ քեզ վեր է հանում, վեր դեպի երկինք: Այդ ձգողությունը տղամարդու ու կնոջ միջև միշտ էլ կա: Սեռականը միշտ էլ կա, բայց ես էդպես չեմ ուզում…
Շարունակությունն` այստեղ
