Ասենք հիմա ասելու բան չի, բայց նոր գիտե՞ք ինչ հիշեցի...
Էս թրքան ազիկների արածի ֆոնին (ուղղաթիռի հետ կապված) հիշեցի մի քանի բան, թե հայաստանաբնակ դալբայոբները ինչ ակցիաներ էին անում հանուն էս բառանների (չնայած մի բառան էլ էտ ակցիա անողներն էին): Բայց մի բան կա, որ սաղ կյանքս չեմ մոռանա:
Հիշում ե՞ք էն շան թուլա Վանյանը ադրբեջանական կինոյի փառատոն էր ուզում աներ: Բնականաբար, բոլորս դեմ էինք ու բոլորս էլ հիշում ենք էտ օրերը: ՈՒ ՉԵՄ ԷԼ ՄՈՌԱՆՈՒՄ ծայրահեղ կարիերիստ Վահրամ Պետրոսյանի ու իրա կնգա՝ կարիերայի զոհ դարձած Լիլիթ Հովհաննիսյանի ասածները ու շատ լավ հիշում եմ նաև, թե ինչ դեմքով էին ասում էտ ամենը (մոտավորապես կանդենսատրի պոլոսի հայացքով):
Վահրամը էն բանը ճղում էր ու ասում «ի՞նչ կապ ունի՝ կինոն ադրբեջանական ա, թե գերմանական, արվեստը մնում ա արվեստ»: Ըստ իրա՝ մենք պետք ա ավելի դեմոկրատ գտնվենք ու կանչենք, ասենք՝ էկեք հակահայկական ֆիլմ ցուցադրեք, լավ էս հեչ:
Հիմա մի բան եմ ուզում ասեմ Վահրամին: Արա Վահրամ, հմի հասկանում ե՞ս, թե տարբերությունը որն ա: Տարբերությունն էն ա, որ էսօր 3 հատ տղու մոր աչքից արցունք ա գնալու ու չգիտես, թե դեռ քանի ծնող թաց աչքով կապրի սաղ կյանք: Հմի հասկանում ե՞ս, որ Գերմանիայում հայ չեն սպանում, ու տարբերությունը էտ ա:
Ու վերջապես, հասկանում ե՞ս, որ մի հատ գռանտի համար չարժի՝ ազգիդ դեմ խոսաս....
Ու դուք կոչվում եք հա՞յ, ձեզ հայ ասողի տիրու նանան ձգեմ: Ձեր նմանների էրեսից ա, որ էսօր շատ հարցեր կան չլուծված, արա:
Վահրամազգիներ, ինքնահրկիզվեք, ինքնափոշիացվեք։
