Հարցն ուղարկել է Յանան՝ 20 տարեկան.
Բարև Ձեզ, ես Յանան եմ, 20 տարեկան եմ և արդեն 6 տարի է, ինչ ընկեր ունեմ, սակայն որոշակի խնդիրների պատճառով մեր նշանադրությունը չի կայանում։ Ինչպե՞ս համոզեմ նրան նշանվել, միևնույն ժամանակ՝ չբարդացնելով մեր հարաբերությունները։
Պատասխանում է հոգեբանը.
Հարգելի Յանա, իհարկե բարդ է շատ մանրամասն պատասխանել ու հանգամանալից վերլուծել Ձեր իրավիճակը, քանի որ ես չգիտեմ, թե ինչ տարիքի է Ձեր ընկերը կամ ինչ «որոշակի» հանգամանքների պատճառով է Ձեր նշանադրությունը հետաձգվում, սակայն անգամ այս երկու նախադասության մեջ բավականին շատ տեղեկատվություն կա։
Ըստ երևույթին, Ձեր ընկերը կամ Ձեր հասակակիցն է, կամ էլ Ձեզանից շատ ավելի մեծ չէ՝ հաշվի առնելով, որ արդեն 6 տարի է, ընկերություն եք անում նրա հետ, ինչը նշանակում է, դեռ դպրոցական տարիքից միմյանց հետ եք։ Սա ինքնին բավականաչափ լույս է սփռում իրավիճակի վրա, սակայն այդ մասին ստորև։
Ելնելով նրանից, որ դուք նախ տեղեկացնում եք, որ ձեր նշանադրությունն ինչ-ինչ պատճառներով չի կայանում, բայց ակնկալում եք հոգեբանի օգնությունը՝ Ձեր ընկերոջը նշանվել «համոզելու» հարցում, կարելի է ենթադրել, որ հետաձգումը պայմանավորված է Ձեր ընկերոջ կամ էլ նրա ընտանիքի հետ։ Հիմա փորձենք վերլուծել այս ամենը։
Պետք է հասկանալ, որ պատանիները ավելի ուշ են հասունանում, այդ թվում նաև հոգեբանորեն, քան աղջիկները, ու սովորաբար, հայկական իրականությունում տղաներն իրենց ներքին հասունացմամբ մոտենում են իրենց հասակակից աղջիկներին միայն զինծառայությունից ու ԲՈւՀ-ն ավարտելուց հետո։ Եթե ոչ զինծառայությունն է եղել, ոչ էլ ԲՈւՀ-ը, նրանց հասունացումը միառժամանակ հետաձգվում է՝ 1-3 տարով, մինչև այլ հանգամանքներում նրանց կախվածությունն ու կապվածությունն իրենց ծնողներից կթուլանա այնքան, որ նրանք լինեն լիարժեք ինքնաբավ ու ինքնուրույն անհատականություն։ Ուստի, վերադառնալով այն ենթադրությանը, որ Ձեր ընկերը մոտավորապես Ձեր տարիքին է, կարելի է շարունակել տրամաբանական գիծը ու ենթադրել, որ նշանվելու խոչընդոտը կապված է կամ նրա կախվածությունից (ծնողներն են դեմ, որ նա հիմա նշանվի), կամ էլ դա սեփական որոշում է, որ, սակայն, բխում է կրկին նույն մոտիվից (չի ուզում ընտանիք կազմել, քանի դեռ ինքը կախված է իր ծնողներից)։
Մյուս կողմից, պետք է գիտակցեք տղամարդկանց հոգեբանության մի առանձնահատկություն. տղամարդիկ վախենում են հավելյալ պատասխանատվություն ստանձնելուց, իսկ նշանվելը, իսկ հետագայում նաև ամուսնանալը տղամարդկանց համար հենց հավելյալ պատասխանատվություն են։ Ոմանց մոտ դա արտահայտվում է նրանով, որ վախենում են կորցնել իրենց անձնական ազատությունը, այլոց մոտ դա արտահայտվում է նրանով, որ գիտակցում են, որ հարաբերությունները նոր մակարդակ բարձրացնելով ու առավել ևս՝ ընտանիք կազմելով, նրանք այլևս պատասխանատու են լինելու նաև իրենց կողակցի, իսկ ապագայում նաև երեխաների առջև, ինչը բավականին վախեցնում է նրանց։ Ընդհանրապես, կենսակերպի շեշտակի փոփոխությանը տղամարդիկ միշտ չէ, որ պատրաստակամությամբ են գնում, իսկ հաշվի առնելով վերոնշյալ գործոնները՝ զարմանալի չէ, որ գրեթե ցանկացած տղամարդ բավականին մեծ ներքին ճիգ է գործադրում՝ իրեն ընտանեկան կյանքին տրամադրելու հարցում։
Սա տղամարդկանց հոգեբանության մասով, իսկ հիմա վերադառնանք Ձեր հարցադրմանը։ «Ինչպե՞ս համոզեմ նրան, որ նշանվի ինձ հետ ու միևնույն ժամանակ՝ մեր հարաբերությունները չտուժեն»։ Նշանվելն ու առավել ևս ամուսնանալը այն հարցերը չեն, որտեղ պետք է համոզել ու առավել ևս, եթե համոզվողի դերում տղամարդն է։ Համոզել, նշանակում է նրան մղել ինչ-որ զիջման, քանի որ այս պահի դրությամբ՝ ինչ-ինչ հանգամանքներից ելնելով նա պատրաստ չէ այդ քայլին։ Եթե բռնանալով նրա կամքին և/կամ անտեսելով այն իրավիճակը, որը նրան հետ է պահում նշանվելուց, Դուք, այնուամենայնիվ, մղեք նրան դրան, կարող է պատահել այնպես, որ վաղը՝ ձեր հարաբերությունների ամեն անախորժությունում նա սկսի մեղադրել Ձեզ ու ամեն ինչ բարդել դրա վրա։ Արդյո՞ք դա պետք է Ձեզ։ Չեմ կարծում։
Փոխարենը, պետք է դրսևորել ավելի հասուն մոտեցում, ինչն ամենևին չի նշանակում չուզենալ ընտանիք կազմել։ Բնավ։ Ընտանիքը հարաբերությունների և փոխըմբռնման ամենաբարձր մակարդակն է, որը կարող է լինել կնոջ ու տղամարդու միջև։ Ինչո՞ւ չփորձել այդ փոխըմբռնումը խորացնել հենց այս պահից. փորձեք պարզել, թե ինչ արտաքին պատճառներ են նրան հետ պահում այդ քայլից, արդյո՞ք դա նրա ընտանիքի որոշումն է, թե՞ զուտ ֆինանսատնտեսական խնդիրների գործոնը։ Փորձեք զգալ, թե որքանո՞վ է ինքը պատրաստ դրան հոգեպես։ Եթե նա, իրոք, երիտասարդ է ու Ձեր հասակակիցը, մեծ հավանականությամբ նա դեռ հոգեպես չի հասունացել՝ իր կյանքը նման գլոբալ փոփոխության ենթարկելու դեպքում։ Սակայն եթե դա անգամ այդպես է, ոչ մի դեպքում պետք չէ հուսահատվել։ Ընդհակառակը, եթե սիրում եք ու վստահ եք, որ հենց նա է այն մարդը, ով պետք է լինի Ձեր ամուսինը և ում հետ ուզում եք նույն բարձին ծերանալ, ապա պետք է գոտեպնդվեք համբերությամբ ու աստիճանաբար նրա մոտ կերտեք ապագայի այնպիսի տեսլական, որում Ձեր հետ նշանվելն ու ընտանիք կազմելը նրա համար կլինի ոչ թե քայլ դեպի անհայտության ու անորոշության անդունդ, այլ որպես նպատակ ու հեռանկար։ Այն պահից, երբ դա նրա համար կդադարի ինչ-որ վերացական արարողակարգային բան ընկալվել ու կդառնա կոնկրետ նպատակ, նա ինքն իրեն կմոտիվացնի իր ներքին վախերն ու անվճռականությունը հաղթահարել։
Հոգեբանին հարցեր կարող եք ուղղել նաև Դուք՝ ուղարկելով Ձեր հարցերը [email protected] հասցեին։
