երբ խորը դեպրեսիա էի տանում, ու մի պահ կյանքի հետ կապող բոլոր թելերը կտրվել էին, լույսի ոչ մի աղբյուր... գիտե՞ք ոնց դուրս եկա, ինքս ինձ ասացի, էնքան մարդ կա, որ իմ կարիքն ունի, մանկատան ու հատուկ ունակությունների երեխաները, ծերերն ու խնամքի կարիք ունեցող հիվանդները, թափառական շներն ու էն մի հատիկ վարդի թուփը, որը եթե որևէ մեկը ջուր չլցնի, կչորանա: Ու թող էդ որևէ մեկը ես լինեմ, ապրեմ ու ապրեցնեմ...
Նյութի աղբյուր՝ https://www.facebook.com/zara.hovhannisyan.71/posts/787464704609665?ref=notif¬if_t=close_friend_activity
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
