Ո՞վ է թաքնված ծաղրածուի դիմակի տակ

Newmag.am-ը գրում է․

Նրանք Ձեզ համար այսօր դարձել են ծաղրածու, միմ, ձեռնածու, աճպարար, լարախաղաց ու մոգ, մայմուն խաղացնող, հանաք-մասխարաչի, ժամանցի ու զվարճանքի սպասավոր… մի խոսքով` այն ամենը, ինչ կգտնեք կրկեսի արենայում: Ու կրկեսից դուրս: Նրանք այսօր դիմակով են: Ու ոչ թե` որ նրանց չճանաչեն, այլ որպեսզի նրանց ավելի լավ ճանաչեք Դուք: Այս հարցում մեզ կօգնի Լեոնիդ Ենգիբարովն իր «Սիրելի կրկեսը» ստեղծագործությամբ: Եվ մեր այսօրվա հերոսներին էլ նա կօգնի իր մտքերի 12 պատառիկներով, որ վերցված են Ենգիբարովի գրքից: Բայց նախ տեսնենք, թե ի՞նչ խորհուրդներ է տալիս Արենայի արքան` նորաթուխ ծաղրածուներին:

Ինչպես դաոնալ ծաղրածու

Վերջերս այս մասնագիտությունը ձեռք է բերել յուրահատուկ ճանաչում: Նախ, այն բերում է լիքը մեդալներ, իսկ որ ամենակարևորն է` դափնու տերևների մի ամբողջ քանակություն: Ապա, բոլորին հրապուրում է այս մասնագիտության մատչելիությունը: Այդ պատճառով հեղինակն ուզում է Ձեզ մի քանի խորհուրդ տալ, թե ինչ որակներ պետք է ունենա մարդը, որը հագնում է մեծ կոշիկներ ու վանդակավոր տաբատ:

Հումորը պետք է իսպառ բացակայի, քանի որ հումորի զգացումով մարդը ոչ միայն ծաղրածու չի դառնա, այլև չի կարողանա շպար կրել: Նա կսկսի ծիծաղել, քրքջալ իր քթի մեծ կարմիր տանձի վրա, որի ներսում լամպ կա: Յուրաքանչյուր նորմալ մարդ չի զսպի ծիծաղը, երբ իրեն տեսնի կանաչադեղնավուն կեղծամով: Ծաղրածուն պետք է լինի միանգամայն լուրջ մարդ:

Կենսափորձը պետք է լինի հնարավորին չափ մեծ: Պետք է Ձեզ փորձեք տարբեր մասնագիտություններում` համոզվելու համար, որ Դուք անպետք եք ուրիշ գործերում: Ու այդ դեպքում ելքը մեկն է` դեպի արենա:

Աոողջությունը պետք է լինի գերազանց, դյուցազնական, քանի որ կրկեսում Ձեզ սպասում են բազում անակնկալներ: Շնչելու եք փոշի, գմբեթից Ձեր գլխին ընկնելու են ճոճաձողեր, աղյուսներ, կուլիսներում Ձեզ կծելու են շներն ու արջերը: Կրկեսի բուֆետում Ձեզ լավ չեն կերակրելու:

Ընտանիքը: Ծաղրածուն անպայման պետք է ամուսնացած լինի: Այդ դեպքում նա չի ունենա դժբախտ սեր ու նրա ստեղծագործական կյանքում չի լինի, «Ծիծաղիր կոտրված սիրուդ վրա» թեման:

Ստեղծագործական ընդունակություն ունենալը բոլորովին պարտադիր չէ: Ընդհակառակը, ծաղրածուն պետք է լինի հասարակ տղա: Նա պետք է հաճախ կրկնի. «Կրկեսը կրկես է», «Մենք օպերա չենք, մենք կրկես ենք», «Ձեռքերիդ վրա կանգնես` հաց կուտես»: Եվ միայն սրանից հետո ծաղրածուն կնվիրվի կրկեսին ու կոլեգաներից ոմանց հետ կընկերանա:

Խաղացանկ: Սա ամենևին հոգս չէ: Դեռևս ոչ մի ծաղրածու չի ունեցել իր սեփական խաղացանկը:

Արման Սարգսյան

Ստադիոնում

Մարզադաշտի ղեկավարությունը խուճապի մեջ է. ֆուտբոլային սեզոնից առաջ` վաղ առավոտյան, դարպասը ծաղկեց: Ամբողջ դարպասը բացված բողբողջների մեջ է: Իսկ ինչ կլինի աշնա՞նը: Դարպասը գուցե կեչի՞ դառնա կամ բալենի՞, կամ, որ ավելի վատ է, խնձորենի՞:

– Խայտառակությո՜ւն,- իրեն կորցրած բղավում էր մարզադաշտի ամենագլխավորը: – Մենք դրան ցո՜ւյց կտանք: Կկտրե՛նք քոքից:

– Հիմար ես դու, ամենագլխավո՛ր,- ասաց փորձառու դարպասապահը, բերեց բահը, զգույշ փորեց-հանեց արմատներով ու տարավ իր այգին: Այժմ դարպասն այնտեղ ծաղկում է իր համար:

Բայց դարպասապահն ամենագլխավորին մի բան էլ ասաց խաղից հետո.
– Մոռացե՞լ ես, թե քանի անգամ է դարպասը փրկել մեզ: Թող հիմա էլ հանգստանա, չէ՞ որ գարունը մի օր այցելում է բոլորին: Ի՞նչ է, կարծում ես մենք երկաթի՞ց ենք:

Արամ Սարգսյան (Արամ mp3)

Նա թախծում էր

Ծաղրածուների թագավորն ուներ մի աղջիկ ծաղրածու, որը երբեք չէր ժպտում: Նա մանեկենուհի էր: Բայց չէ՞ որ դա տարօրինակ է: Մանեկենուհի, որը երբեք չի ժպտում: Ո՛չ, ժպտում էր, բայց միայն այն ժամանակ, երբ նրա հետ է՝ ծաղրածուների թագավորի: Այն էլ հազվադեպ: Որովհետև նա երկար ժամանակ մոռացության էր մատնում աղջկան: Նա թախծում էր ու դրանից ցավ ապրում: Բայց երբ նրանք պատահմամբ հանդիպում էին, նա, այնուամենայնիվ, ժպտում էր: Պարզվում է, նա պարզապես չէր կարողանում բարկանալ նրա վրա: Չէ՞ որ նա թագավոր է:

Արման Գևորգյան

Գունդն ափի մեջ

Կրկեսում մարդիկ անում են ամենաբարդ շարժումները: Նրանք թռչում են գմբեթի տակ, ձեռնածություն են անում տասնյակ առարկաներով, կանգնում են ձեռքերի վրա, իսկ դա, ես հաստատում եմ, հատկապես դժվար է սովորել: Դժվար է ոչ միայն որովհետև գիշերները սկսելու են ցավել ուսերը` անվերջ պարապմունքների պատճառով, ուռչելու են դաստակները, իսկ աչքերը լցվելու են արյունով… Այս ամենն, իհարկե, ծանր է և, ի վերջո, վաղ թե ուշ, մոռացվում է: Միայն մի բան երբեք չի մոռացվում: Երբ կանգնած ես երկու ձեռքերիդ վրա, կամաց-կամաց մի ձեռքդ կտրում ես գետնից ու հասկանում, որ ափի՛դ է հենված երկրագունդը:

Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ