-Ինչո՞ւ որոշեցիր բլոգ բացել:
2008 թ-ի նախագահական ընտրությունների ընթացքում ու դրանցից հետո շատ ծանր էի տանում մարդկանց երկպառակվածությունը, ատելության մթնոլորտը, որ համակել էր բոլորին: Ու ասելիք ունեի: Ընկերուհիս էլ վաղուց էր ասում՝ բացի՛ր: Էդպես գրանցվեցի Կենդանի մատյանում:
-Կբացատրե՞ս nickname-իդ իմաստը, ինչպե՞ս ընտրեցիր:
Պիացոլան գործ ունի` «Adios Nonino», սիրուն երաժշտություն է:
-Գիտեմ, որ ավատարիդ նկարը պատմություն ունի, կկիսվե՞ս։
Հատուկ ինչ-որ պատմություն չեմ հիշում: Ուղղակի մի օր մուլտիպլիկատոր Նաիրա Մուրադյանը (narara) ծնունդս շնորհավորեց էս կոլաժով: Գիտեր, որ իր գործերը շատ եմ սիրում, էդպես նվեր արեց:)
-Ինչքանո՞վ է բլոգդ փոխվել տարիների ընթացքում, և ինչքանո՞վ ես դու փոխվել:
Մի քիչ քաղաքականությունն է պակասել, քանի որ տխուր է քաղաքակության ու նրա գործիչների վիճակը: Ու անհետաքրքիր: Ասելու նոր բան գրեթե չկա:
Իսկ թե ինչքան եմ փոխվել ես՝ չգիտեմ, չափման միավոր չունեմ:) Չնայած, հաստատ փոխվել եմ: Կյանքը բոլորին էլ փոխում է: Մնում է՝ խելքդ հերիքի, ճիշտ ուղղությամբ փոխվես:)
-Որն է ամենասիրածդ Tag-ը:
Պատասխանում եմ առանց tag-երիս վրայով անցնելու՝ հիշելով: «Երևան»-ը:
-Ինչքանո՞վ է օգնում անանուն կարգավիճակը հասարակական, քաղաքական և սոցիալական գրառումներ անելիս:
Անանունը ճիշտ բառ չի: Սա nickname է: Ու բլոգերում այն ընդունված է: Շատերը հաճախ շփոթում են ֆեյսբուքյան ֆեյքերի հետ: Բայց բլոգերները ֆեյքեր չեն:)
Էլ չեմ ասում՝ Հայաստանի պես փոքր երկրում ինչքան հեշտ է «հայտնաբերել» ՝ ինչ, ով, որտեղ, երբ և այլն:
Ես չեմ թաքնվում: Ես ուղղակի անձնական տվյալներ չեմ տեղադրում ինտերնետում: Ինտերնետն անվերահսկելի տարածք է: Դրանով այն բավականին վտանգավոր է: Մանավանդ մեր դեպքում՝ մենք ունենք ակտիվ թշնամի հարևաններ: Ես իմ մտերիմներին էլ միշտ ասում եմ՝ անձնական տվյալներ, նկարներ մի՛ դրեք:
-Չե՞ս ուզեցել երբևէ բացահայտվել:
Ժամանակին բլոգերներով հաճախ էինք հավաքվում, ապավիրտուալիզացիայի ենթարկվում:)
-Ասում են՝ կյանքում պետք է ամեն ինչ փորձել: Կա՞ն բաներ, որ երբեք չես փորձի:
Ես համաձայն չեմ էդ անհեթեթ գաղափարի հետ: Էդ ամեն ինչի մեջ կարող է մտնել տանիքից թռնելը, մուկ ուտելը, ժավել խմելը և այլն: Իմաստը՞:
-Մանկության ո՞ր երազանքդ ես իրականացրել:
Հիշում եմ, որ երազում էի Մասիսի գագաթին հայտնվել: Մինչև էս պահը դեռ չեմ իրականացրել: Պարզապես հիմա գոնե հստակ գիտեմ, որ հնարավոր է, բայց պետք է հասնել, հենց էդպես հայտնվել հնարավոր չի:
-Եթե հնարավորություն ունենայիր հանդիպել ում հետ ուզենաս երկրի վրա, ով կլիներ այդ մարդը:
Ժամանակին շատ էի ուզում հանդիպել, ճանաչել Չինգիզ Այտմատովին: Բայց, ցավոք, արդեն հնարավոր չի:
-Որն է ամենավերջին սուտը որ ասել ես:
Ճիշտն ասած, աշխատում եմ սուտ չխոսել: Իսկ եթե ասած էլ լինեի, հիմա էստեղ որ ի՞նչ պիտի անկեղծանայի:)
-Որն է ամենամեծ թուլությունդ, և որն է ամենամեծ ուժդ:
Ամենամեծ թուլությունս սուրճն է:
Իսկ ուժեղ կողմս... Փորձեմ ընդհանրացնել:
Ես վստահ եմ, որ մարդը շատ ուժեղ է, ու «չեմ կարող»-ն իրականում «չեմ ուզում» է: Ու խոսքը ֆիզիկական «չեմ կարող»-ի մասին չի: Ես իրոք չեմ կարող ձեռքերով գնացք տեղաշարժել, քանի որ սթափ եմ գնահատում ուժերիս իրական հնարավորությունները:
Բայց մարդը հոգեպես ուժեղ է, եթե ցանկություն ունի ուժեղ լինելու:
-Ինչ որ մի բանի հավաքածու ունես՞:
Վերջերս սկսել եմ նամականիշներ հավաքել: Ու փոստային բացիկներ
-Դու երջանիկ ես, որ դարձել ես այն մարդը որը հիմա կաս:
Ես երջանիկ եմ իմ ունեցածով: Բայց ոչ ինքս ինձնով: Մարդ միշտ աճելու տեղ ունի: Հատկապես հոգևոր առումով: Ու էդ հոգևոր առումով ես դեռ որ ինձնից շատ դժգոհ եմ: Չնայած պրոֆեսիոնալ առումով էլ աճելու տեղ շատ կա:
-Որն է վերջին գիրքը, որ կարդացել ես:
Քինդլս:)
Ղևոնդ վարդապետի «Երկու խաչերի ճանապարհը» (ռուսերեն՝ Путь двух крестов)
)): Հիմա էլ զուգահեռ երկու գիրք կարդում եմ:
-Ամենասիրածդ 3 ֆիլմերը:
Ֆիլմ քիչ եմ նայում: Նայածներից ամենասիրելին Լունգինի «Կղզին» է, որ ժամանակ առ ժամանակ թեկուզ մի կտոր նայելու կարիք եմ զգում:
Էլի կան սիրելի ֆիլմեր, բայց էդպես հատուկ էլ որևէ մեկը չեմ կարող առանձնացնել:
-Ամենասիրածդ 4 երգերը
Էրիկ Քլեփթընի «Լեյլան» միտքս եկավ:
Հա, հիշեցի, ասենք «Մշո գորանին» շատ եմ սիրում:
Ուրիշ հիմա չեմ մտաբերում:
-Դու այնպիսի ընկեր ես՞, ինչպիսի ընկեր կուզենայիր ունենալ ինքդ
Էդ չգիտեմ, բայց իմ ընկերուհիները շատ լավն են:
-Եթե ամբողջ աշխարհը հիմա քեզ լսեր, ինչ կասեիր նրանց:
Ղարաբաղը մերն է, լավ ենք արել, էլի կանենք:
-Հավատացյա՞լ ես
Հա:
-Ինչպե՞ս ես վերաբերվում, երբ քննադատում են եկեղեցին:
Ճիշտն ասած ու ցավոք, քննադատություն չկա: Էն, ինչ մարդիկ համարում են քննադատություն, իրականում չիմացության, հաճախ՝ տգիտության, մեծամտության արդյունք է:
Քննադատությունը, եթե առողջ է, լավ բան է, պետքական: Բայց Ամենայն Հայոց հայրապետի հասցեին անպատկառ խոսքեր ասելը քննադատություն չի: Չիմացած բանի մասին խելքին զոռ տալը՝ ծիծաղելի է:
Ու էս ամենի մեջ ամենավատն էն է, որ մարդիկ ոչ էլ ցանկություն ունեն ճանաչելու եկեղեցին: Հասկանալու ու շնորհակալ լինելու Աստծուց, որ մեր եկեղեցին ո՛չ կաթոլիկն է, ո՛չ օրթոդոքսը, այլ սիրուն, կոկիկ, խիստ մարդասեր ու շատ ազգային առաքելականը:
Եւ ընդհանրապես իմ ասածը միշտ էն է, որ մարդ առաջին հերթին ինքն իրեն պիտի նայի: Կաթողիկոսի կամ մնացած հոգևորականների «մեղքերը» քննադատելն ինքնախաբեություն է: Սուտ մխիթարանք, սեփական կեղտերը փակելու անհաջող փորձ: Աստված ամեն ինչ տեսնում է, ամեն մեկիս մեր արածով ու չարածով է դատելու: Ինչքան էլ մենք մեզ կոտորելով գոռանք՝ աաայ, կաթողիկոսն էսպես-էնպես: Վերջում Աստված հարցնելու է՝ իսկ դո՞ւ:
Պետք չի Աստծուց առաջ ընկնել, աջ ու ձախ դատ ու դատաստան անել: Էդպես կվատնես կյանքդ, ու ժամանակ չի մնա քո անձի վրա աշխատանք թափելու համար:
-Ի՞նչ է քեզ համար բանակը:
Եկեղեցի, լեզու, բանակ՝ մեր հիմքն ու սյունն են, մեր գոյության գրավականն ու երաշխիքը: Պաշտում եմ մեր բանակը, մեր զինվորներին: Նրանք շատ թանկ են, նրանց կյանքն՝ անգին:
-Ո՞վ է այն պաշտոնյան որին վստահում ես անվերապահորեն:
Անվերապահորեն վստահում եմ միայն Աստծուն: Իսկ շատ սիրում ու վստահում եմ, այո՛, դուք պատասխանս ճիշտ եք ենթադրել:), Սեյրան Օհանյանին:
- Քո կարծիքով Երևանը ավելի շատ փոխվելու, թե՞ պահպանվելու կարիք ունի:
Եթե էսպես պահպանվի, շատ տխուր բան կստացվի՝ կիսաքանդած, կիսասարքած, խառնափնթոր ցուցանակներով: Արժեր նորից փոխել, կարգի բերել, ճաշակ վերադարձնել քաղաքին, հետո էդպես պահպանել:
-Կարող ես մեջբերել քո սիրած միտքը/ցիտատը/աֆորիզմը։
Գորինի Մյունխհաուզենից իմ սիրած խոսքը.
— Вы утверждаете, что человек может поднять себя за волосы?
— Обязательно! Мыслящий человек просто обязан время от времени это делать.
-Մեր խորագրի նախորդ հյուրը՝ Արսեն Բաբայանը քեզ հարց է ուղղել. «Ո՞րն է հայի ամենամեծ տարբերությունը մյուս ազգերի նկատմամբ»:
Հյուրընկալությունը, որն իր դրական և բացասական դրսևորումներն ունի: Բացասական տեսքով այն վերածվում է օտարասիրության: Դա կարելի է հանդիպել ամեն տեղ՝ խանութներում, ռեստորաններում օտարազգիներին ավելի լավ են սպասարկում, շատ դեսպանատներում նրանց ժպտում են, իսկ հայրենակիցներին կոպտում և այլն: Իսկ հյուրընկալության դրական կողմը կարելի է տեսնել գյուղերում, ուր մարդիկ սրտաբաց են, հանգիստ: Էդպես
-Ի՞նչ հարց կուղղեք մեր խորագրի հաջորդ հյուրին:
Հարցս տամ հաջորդ մասնակցին՝ առանց իմանալու թե ով է՞
Հարց հաջորդ մասնակցին. «Ո՞րն է քո ամենասիրած մուլտֆիլմը»
Noni-no-ի բլոգը՝ այստեղ, Facebook-յան հղումը՝ այստեղ, Բլոգնյուզ-յան գրառումները՝ այստեղ:
