Ինձ թվում էր, որ սառցե խլեշ մոբ անելու համար մենք բոլորս պտի ասեինք, թե սա ի արդար դատաստան է Կարեն Պետրոսյանի մահվան պահանջի:
Իսկ այդ ամենի արձագանքներից ու մեր թույլ շոգեհարված մեկնաբանություններից արդեն չի թվում, այլ հստակ պարզ է դառնում, որ մենք մոռացանք այն, ինչ կատարվեց, որ մեր երեխեքը այս պատերազմը ժառանգած արժանի ու հպարտ պահեցին մեր սահմանները ու հետ նետեցին թշնամուն:
Որ մենք վերջապես ու իրականում կանգնած ենք մեր երեխեքի, մեր երկրի խեղճերի կողքին ու արմատապես ընկալում ենք այն, ինչ մեր հետ կատարում է:
Բարի .....
Մենք բարոյալքվում ենք էս ամենով, ու արդեն այս ամենը դառնում է կենաց խմելու պես մի բան, ու ով ասես ձեռքը չի երկարացնում շխկացնելու համար:
Հետո ոմանց / գիտեք ում ի նկատի ունեմ / կխնդրեմ էլ ամպագոռգոռ խելք ցույց չտալ ու հայրենիք չպոռռալ
արջատերերի կղզի
