Բեյրութից ոչ հեռու գտնվող Զահլե հայաբնակ գյուղաքաղաքի դպրոցում ներկայացվում էր «Արա Գեղեցիկ»-ը: Ներկայացումից հետո երեխաներից մեկը գունատվել էր, նրա շուրթերը դողում էին, աչքերում կայծկլտում էր ատելության կրակը: Արտիստներից մեկը մոտեցավ նրան.

- Ինչու՞ ես տխուր, ինչու՞ ես հեռու կանգնել:

Երեխան մատնացույց արեց արտիստուհի Լ. Հովհաննիսյանին:

- Թող նա հեռանա այստեղից… Ինչու՞ սպանեց մեր թագավորին:

Փոքրիկը վշտացել էր Արայի մահվան համար, նա արտիստուհու մեջ դեռ տեսնում էր Շամիրամին:

Եվ այդ պահին, լսելով խոսքերը, երեխային մոտեցավ ու գրկեց  ինքը` Արքան Հայոց, Արան, Արամորդին: Խորեն Աբրահամյանն էր…

 

Ըստ Վիկտոր Բալայանի պատմածի10

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել