Բեյրութից ոչ հեռու գտնվող Զահլե հայաբնակ գյուղաքաղաքի դպրոցում ներկայացվում էր «Արա Գեղեցիկ»-ը: Ներկայացումից հետո երեխաներից մեկը գունատվել էր, նրա շուրթերը դողում էին, աչքերում կայծկլտում էր ատելության կրակը: Արտիստներից մեկը մոտեցավ նրան.
- Ինչու՞ ես տխուր, ինչու՞ ես հեռու կանգնել:
Երեխան մատնացույց արեց արտիստուհի Լ. Հովհաննիսյանին:
- Թող նա հեռանա այստեղից… Ինչու՞ սպանեց մեր թագավորին:
Փոքրիկը վշտացել էր Արայի մահվան համար, նա արտիստուհու մեջ դեռ տեսնում էր Շամիրամին:
Եվ այդ պահին, լսելով խոսքերը, երեխային մոտեցավ ու գրկեց ինքը` Արքան Հայոց, Արան, Արամորդին: Խորեն Աբրահամյանն էր…
Ըստ Վիկտոր Բալայանի պատմածի
Նյութի աղբյուր՝ http://hovikcharkhchyan.wordpress.com/2014/08/15/%D5%B4%D5%A5%D6%80-%D5%A1%D6%80%D5%A1-%D5%A3%D5%A5%D5%B2%D5%A5%D6%81%D5%AB%D5%AF%D5%A8/
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
