Հրապարակային իմ ելույթներում քանիցս նշել եմ, որ քաղաքական դաշտում գործող մեր կուսակցությունները չեն կարող էական դրական փոփոխություններ բերել երկրին, քանի որ նրանք չեն ճանաչում այն ժողովրդին, որին ուզում են առաջնորդել:
Այդպես էլ եղավ, ու ներկա ներքաղաքական նիհիլիզմը դրա հաստատումն է:
Այդ կուսակցություններն իրենց անհաջողությունները պայմանավորում են մեր ժողովրդի անողջունելի հատկանիշներով: Մինչդեռ վերջին շաբաթների իրադարձություններն ապացուցեցին, որ հայությունն ունակ է միաբանվելու ազգային խնդիրների շուրջ:
Այնպես որ մեզ նոր առաջնորդներ են պետք, ովքեր գիտեն
- որ մարդու հնարավորությունները չեն սահմանափակվում պարզունակ դրսևորումներով
- որ մարդու գեների մեջ խտացված է իր ժողովրդի ողջ անցյալը և հնարավոր է մարդու մոտ գրգռել նրա պատմության այս կամ այն շրջանի ՙգենային կոդը՚,
- որ մարդու հոգու ԳԱՂՏՆԻ ՈՒԺԻ բանալին գտնելու դեպքում կարելի է անճանաչելիորեն կերպափոխել նրան:
Առաջնորդներ, ովքեր հաշվի առնելով հայի զգացմունքային լինելը` կգտնեն դեպի նրա սիրտ տանող ՙճանապարհը:
Եվ այդժամ ամենքին պարզ կդառնա, որ մեր էպոսը լեգենդ չէ, այլ իրականություն:
Եվ կլինի դա շուտով:
