Լինում են երկու տիպի մարդիկ. նրանք, ում հետ հեշտ է, և նույնքան հեշտ առանց նրանց, և նրանք, ում հետ դժվար է, բայց անհնար է առանց նրանց:
Մարդու հավատամքը
Ինձնից բացի, ոչ մեկը չի կարող աշխարհին ցույց տալ՝ ով եմ ես իրականում: Ոչ մեկը չի կարող իրեն թաքցնել մարդկանցից, քանզի մարդու յուրաքանչյուր արարք, ստեղծագործական յուրաքանչյուր գործողություն խոսում է հեղինակի մասին: Ես իմ գրքերով մարդկանց պատմում եմ ամեն ինչ իմ մասին:
Աշխատանքի և ժամանակի մասին
Արևն առանց ամպի, ուրախությունն առանց վշտի՝ կյանք չէ: Ճակատագիրն ու առավել հաջողակները՝ խճճված թելեր են: Միմյանց հաջորդող կորուստն ու ձեռքբերումը, հերթականությամբ տխրեցնում և ուրախացնում են մեզ: Նույնիսկ ինքը՝ մահը, կյանքը դարձնում է էլ ավելի ցանկալի: Կյանքի դժվարին պահերին՝ վշտի և զրկանքների մեջ, մարդիկ դառնում են հենց իրենք:
Պարզ դիտողականությունը պետք է համոզի, որ, եթե ձեզ վիճակված է հաջողել որևէ մեծ նախաձեռնության մեջ, ապա գործը առանց դժվարությունների անհնանար է գլուխ բերել: Եվ մարդը ճակատագրին պետք է շնորհակալ լինի դրա համար: Անհաջողությունները կոփում են դիմակայելու մեր կարողությունը: Բնավորությունը ծնվում է խորտակված հույսերի դեպքում:
Միայն այն ժամանակ ենք ինքներս մեզ ճանաչում ու փորձության ենթարկում, երբ սեփական հնարավորությունները գերագնահետելու արդյունքում վնասում ենք ինքներս մեզ: Փորձը մեզ սովորեցնում է սեփական թույլ և ուժեղ կողմերը ճիշտ գնահատել:
Կատարած սխալների համար զղջումն ու դրանք այլևս չկրկնելու ձգտումը իրապես ապաշխարում են նշանակում: Ճշմարիտ մեծահոգությունն ակնհայտ է դառնում այն ժամանակ, երբ մարդը վեր է կանգնում իր նախկին «եսից»:
Կյանքում և աշխատանքի մեջ առավել կարևոր են ոչ այնքան ընդունակությունները, որքան բնավորությունը, ոչ այնքան խելքը, որքան սիրտը, ոչ թե հանճարը, այլ ինքնատիրապետումը, համբերությունն ու կարգապահությունը, սթափ դատողականությունը:
Իմաստնությունը հասուն մտքի՝ ճակատագրի վերջին պարգևն է:
Մարդը, ում գլխով շատ բաներ են անցել, ապավինում է ժամանակին՝ որպես իր օգնականի: Ժամանակի մասին ասում են՝ այն լուսավորում է անցյալը և մխիթարում, բայց այն նաև սովորեցնում է:
Ժամանակը սնունդ է, որը կերակրվում է փորձով, հող է, որից աճում է իմաստություն:
Այն պատանեկության տարիներին կարող է լինել և բարեկամ, և թշնամի:
Ժամանակը ծերության շեմին կարող է լինել մխիթարող կամ էլ դահիճ՝ կախված այն օգտակար կամ վնասակար օգտագործելուց, ինչպես նաև ապրելու կերպից՝ ինչպես պետք էր կյանքն ապրել և ինչպես պետք չէր կյանքն ապրել:
Կյանքն գրեթե անցած է լինում, նախքան մեր գիտակցելը՝ ինչ է այն: Սակայն այն չի չափվում միայն տևողությամբ:
Կաղնին ապրում է հարյուրավոր տարիներ, ժամանակ, որի ընթացքում գալիս-անցնում են մահկանացուների բազմաթիվ սերունդներ: Բայց ո՞վ կհամաձայնվի բուսական գոյության մի ամբողջ դար փոխարինել մարդկային լիարժեք, իմաստալից, նպատակասլաց կյանքի հետ:
Մեր շուրջբոլորը այնքան գեղեցիկ ու խորապես հուզիչ բան կա, ու ես փոքր ինչ ամաչում եմ, որ այդ ամենը չեմ գնահատել: Այնուամենայնիվ, ետ նայելով, ինքս իմ մասին կարող եմ ասել չորսը բառ. «Ես ապրել եմ երջանիկ կյանք»:
