Բայց Նարգիզին այդպես դաժանորեն պատժող աստվածուհին էլ գիտեր, թե ինչ է սիրո տառապանքը: Նրան վիճակվեց ողբալ իր սիրելի Ադոնիսին:
Աֆրոդիտեն սիրում էր Կիպրոսի արքայի որդուն` Ադոնիսին: Մահկանուցիներից ոչ ոք չէր կարող հավասարվել նրան գեղեցկությամբ, նա մինչև իսկ օլիմպիացի աստվածներից էլ գեղեցիկ էր: Հանուն նրա Աֆրոդիտեն մոռացության տվեց և՛ Պոնտոսը, և՛ ծաղկուն Կիթերան: Ադոնիսը նրա սրտին ավելի մոտ էր, քան նույնիսկ լուսավոր Օլիմպոսը: Նա ամբողջ ժամանակ Ադոնիսի հետ էր: Ադոնսի հետ Կիպրոսի լեռներում ու անտառներում որս էր անում նա` Արտեմիս դիցուհու նման: Մոռացության մատնեց Աֆրոդիտեն և´ իր ոսկեղեն զարդարանքները և՛ իր գեղեցկությունը: Այրող արևի տակ, թե ամպամած եղանակին, նա նապաստակներ, երկչոտ եղջերուներ ու այծամներ էր որսում` խուսափելով ահեղ առյուծների, արջի ու վարազների որսից: Նա Ադոնսին էլ խնդրում էր խուսափել ահեղ առյուծներից, արջից ու վարազներից, որպեսզի հանկարծ դժբախտություն չպատահի:
Աստվածուհին հազվադեպ էր մենակ թողնում արքայազնին, իսկ մենակ թողնելիս էլ ամեն անգամ աղաչում էր, որ չմոռանա իր խնդրանքը:
Մի անգամ էլ, Աֆրոդիտեի բացակայության ժամանակ, Ադոնիսի շները որսի պահին ընկան մի վիթխարի վարազի հետքի վրա: Նրանք քշեցին գազանին ու գազազած հաչոցներով հալածեցին նրան: Ադոնիսն ուրախացավ, որ այդքան հարուստ որս պիտի ունենա. չէր զգում, որ դա իր վերջին որսն է: Շների հաչոցը գնալով մոտենում էր, ահա երևաց ահագին վարազը թփերի արանքում: Ադոնիսը հենց այն է ուզում էր խոցել կատաղած վարազին, երբ հանկարծ վարազը նետվեց նրա վրա և իր սուր սայր ժանիքներով մի ակնթարթի մեջ մահացու վիրավորեց Աֆրոդիտեի սիրեցյալին:
Եվ մեռավ Ադոնիսը այդ ահավոր վերքից: Երբ Աֆրոդիտեն առավ Ադոնիսի մահվան լուրը, լցվեց անասելի վշտով, ինքը եկավ Կիպրոսի լեռները` գտնելու սիրած պատանու դին:
Լեռնային կտրուկ զառիվայրներում, մթամած կիրճերի միջով, խորունկ անդունդների եզրերով գնում էր Աֆրոդիտեն: Սրածայր քարերն ու տատասկների փշերը արյունոտում էին աստվածուհու քնքուծ ոտքերը: Արյան կաթիլները ցողվում էին գետնին` հետք թողնելով նրա անցած բոլոր վայրերում:
Ի վերջո, գտավ Աֆրոդիտեն իր սիրեցյալի դին: Դառնագին լացեց նա այդքան վաղամեռ գեղեցիկ պատանու վրա:
Եվ որպեսզի մշտապես պահպանվի Ադոնիսի հիշատակը, աստվածուհին կամեցավ, որ նրա արյունից քնքուշ հողմածաղիկներ բուսնեն: Իսկ այն վայրերում, ուր արյունն է կաթել Աֆրոդիտեի վիրավորված ոտքերից փարթամ վարդեր բուսնեցին` շառագույն, ինչպես աստվածուհու արյունը:
Գթաց ամպրոպային Զևսը սիրո աստվածուհուն: Հրաման արձակեց իր եղբայր Հադեսին ու նրա կնոջը` Պերսեփոնեյին, որ ամեն տարի Ադոնսիսն բաց թողնեն երկիր` մեռյալների ստվերների թախծալի թագավորությունից: Այդ ժամանակից ի վեր Ադոնիսը կես տարի մնում է Հադեսի թագավորությունում, իսկ կես տարի ապրում երկրի երեսին Աֆրոդիտե աստվածուհու հետ: Ցնծում է բովանդակ բնությունը, երբ երկիր, դեպի արևի վառվռուն ճառագայթներն է վերադառնում ոսկեշող Աֆրոդիտեի գեղեցիկ սիրեցյալը` պատանի Ադոնիսը:
