Մի իշխան մի գեղեցիկ նժույգ ուներ: Երբ նավարկության էր մեկնում, նժույգը հանձնում էր իր ծառաներից մեկի խնամքին, իսկ վերադարձին գոհունակությամբ վարձատրում էր այդ ծառային նժույգը լավ խնամելու և պահելու համար: Այնպես եղավ, որ կրկին երեք օրով բացակայեց, իսկ կրտսեր ծառաներից մեկը բոլորից առաջ անցնելով, ըստ իր խնդրանքի ձիու խնամքը ստանձնեց:
Այս ծառան ցանկացավ հանդիսավորությամբ նժույգով շրջել քաղաքում, սակայն փոքր-ինչ անց ձին դարձավ անհնազանդ ու վայրի: Սլացավ քաղաքի փողոցներով` ավերելով իր ճանապարհին հանդիպած ամեն ինչ, այնուհետև թամբից ցած նետեց ծառային ու անհետացավ քաղաքի փողոցներում:
Հալումաշ եղած այս ծառան երկու օր փնտրեց ձիուն ու վերջապես գտավ: Համառ կենդանուն մտրակների հարվածների ներքո քարշ տվեց դեպի իշխանի դղյակը, որպեսզի շուտափույթ ազատվի իր ստանձնած պարտականությունից: Վճարեց նաև բոլոր նրանց, որոնց նժույգը վնաս էր պատճառել իր անցած ճանապարհին:
Իսկ իշխանը, երբ վերադառնա, արդյո՞ք կվարձատրի այս ծառային….
Այս է պարծենկոտության, ագահության և հպարտության վերջը….
Երբեմն մարդիկ գայթակղվում են պատեհության հնարավություններով, սակայն ընկնում են ավելի մեծ փորձությունների ու դժվարությունների մեջ, քանի որ ճիշտ չեն գնահատում տվյալ իրողությունն ու իրավիճակը…
Պետք չէ վերցնել ավելին, քան մարդ կարող է… Աստված ամեն մարդու տալիս է այնքան, որքան այդ մարդը կարող է ծառայել…, թեև մարդիկ հաճախ ավելին են ուզում…
Ահա այսպես էլ սատանայի խորհրդով մարդը ցանկացավ աստվածանալ, բայց…
Հովհաննես սարկավագ Մանուկյան
