Երբ նայում ես համշենահայերին, ուրախություն և ցավ ես ապրում: Ցավ ես ապրում, որ քո ազգի մի հատվածը յուրօրինակ գերության մեջ է, վատ ես զգում, ինչպես վատ կզգայիր, եթե ընտանիքիդ անդամներից մեկը լիներ գերության մեջ: Թեկուզ մահմեդականացած, բայց հայ մնացած համշենցիները ուրախացնում են նրանով, որ գրեթե չեն խառնել իրենց արյունը օտարների հետ և կարելի է ասել, որ բյուրեղյա մաքրությամբ պահել են մեր գենետիկան. նրանց նայելիս տեսնում ես հին հային, որը ուներ կապույտ կամ կանաչ աչքեր, շեկ մազեր: Համշենահայերը ինձ համար քննադատության առարկա չեն մահմեդական դառնալու համար, որովհետև նրանք կրոնն են փոխել, բայց ոչ ազգը, նրանք պահպանել են իրենց սովորույթները և համշենահայ բարբառը: Ինձ համար համշենահայերը պակաս նախընտրելի չեն, քան արտասահմանում ապրող որոշ քրիստոնյա հայեր, որոնք ոչ հայերեն գիտեն, ոչ ձգտում են սովորել, ոչ հայկական կենցաղ ունեն, ոչ հայ մշակույթի կրող են: Համշենահայերը մյուս հայերից միայն կրոնով են տարբեր:
