Իմ հայրենիքին

 Սիրում եմ քեզ իմ Նաիրի

Ոչ կույր սիրով մայրական,

Այլ տեսնում եմ արատներդ

Եվ թուլություն, և թերություն,

Որ երևում, նշմարվում է

Հոգու թևով, երբ ճախրում եմ

Բարձունքներում հայկական:

Որդիներդ պանդխտացած

Դուստրերդհեգ, սրտամոլոր,

Հազարամյա քրիստոնյա,

Բայց հեթանոս սրտով բոլոր:

Ելիր փոշուց, ազգ իմ թշվառ,

Թոթափիր, դու քեզանից

Այն դարերի փոշին ճամփի,

Որ անցել ես գետնահար:

Աղոթքս է առ Աստված

Տեսնել քեզ քաջ ու անվեհեր,

Խոյացած վեր ինչպես Մասիս

Սուրբ Քրիստոսով մաքրված,

Ինչպես գագաթն Արարատի,

Փայլուն, մաքուր, ճեփճերմակ:

Տեսնում եմ քո ապագան

Այնպես մաքուր, այնպես վսեմ,

Գիտեմ ուժդ, հավատքդ,

Գիտեմ սերդ ու գութդ,

Կառնես դու ուժ երակներից,

Արմատներից հնադարյան:

Կազատվես քո շղթաներից,

Որ նեղում են սեղմում ցավոտ,

Վերքերդ քո մորմոքվում են,

Լալիս ես դու և բողոքում,

Դիմում սրան, դիմում նրան,

Որ վերքերդ ամոքեն:

Բայց քո մեջ է սպեղանին,

Բայց քո մեջ է դեղն ու դարման,

Քո հայկական տաք էության,

Ակունքներում նվիրական:

Սուր ու վահան հավիտյան: