Վերջերս, կամ էլ ոչ վերջերս, ասպարեզ է եկել մի արտահայտություն, որը անհասկանալի կերպով դատարկաբանություն է դարձել ու քաշում է իր կողմը բոլոր անկապներին: Երբ ինչ-որ մի տարօրինակ երևույթին լրատվամիջոցներն անդրադառնում են ու ասում, որ նա աննորմալ է, ի հայտ են գալիս հասարակության վառ «անհատականություններ», ովքեր իրենցից «մեծ» բան են ներկայացնում և հպարտ են, որ առիթ ունեն արտահայտվելու` այն էլ` ոչ սովորական, ու ասում՝ որ «զաթո» տարբերվող ա… Իսկ ի՞նչ է նշանակում այս խոհափիլիսոփայական գաղափարը, որը մի տեսակ ուրիշ իմաստ ունի ու չունի, բայց փոխարենը հասկացվում է ուրիշ ձև:
Ես կարծում եմ, որ տարբերվել չի նշանակում լավը լինել: Ես տարբեր եմ նրանից, նա նրանից, ինքն էլ ինձնից և այդպես շարունակ:
Արտահայտությունը անողները կարծում են, որ Հայաստանում բոլոր մարդիկ նույնն են, իսկ մի քիչ ավելին իրենցից ներկայացնողները` ի նկատի ունեն բոլոր դատարկներին: Ասեմ, որ բոլոր դատարկները իրար նման չեն, մեկը մի քիչ, մեկը` մի քիչ շատ ու չի կարելի ասել, որ նրանք նման են: Ասեմ ավելին, եթե նա դատարկ է ու հագնվել է կարմիր, դեղին, նարնջագույն ու վարդագույն, նա տարբեր է, ու դա նրա անհատականության արտացոլանքն է: Իսկ մյուս դատարկը, ով ոչնչով էլ աչքի չի ընկնում` մնում է ավելի շատ դատարկ, քան իրականում կա: Նմանը ու ոչ նմանը չգիտեմ, թե ինչով է որոշվում, բայց երբ մարդը դեբիլ է, սակայն ունի ուշադրություն գրավելու ինչ-որ ձև, նրան վերագրվում է մի բացառիկ կերպար է, ինքն էլ սկսում է իրեն ներշնչել, որ ինքն ուրիշ է և ոչ ոք չի կարող հասկանալ իր իրական «ես»-ը, իր ընկերներն անհանգստանում են, քանի որ չեն կարողանում լեզու գտնել փառահեղի հետ, ու քանի որ նրանք բան չեն հասկանում, դառնում են Քաջ Նազարի ծառաները:
Հասարակությունում շատ են անուղեղ ու սեփական մտքեր չունեցող մարդիկ, և եթե դու նրանց մեջ չկաս` լավ է, բայց դեբիլ չլինելը այդքան էլ մեծ առավելություն չէ… Իհարկե, առավելություն է դեբիլների նկատմամբ, բայց…
Հ.Գ. էս նկարի մարդը իսկական դեբիլ է, բայց քանի որ տարբերվող է, նրան ոչ ոք չի կարող հասկանալ… Շա՜տ խորն է…
