Հայաստանի Հանրապետությունը, ունենալով սակավաթիվ բնական ռեսուրսներ, հետևաբար նաև թույլ զարգացած տնտեսություն, չնայած այն հանգամանքին, որ միայն բնական ռեսուրսները չեն պայմանավորում տնտեսական ակտիվությունը, ունի գործարար ակտիվության խթանման, ներդրումային դաշտի բարելավման գերխնդիր:
Բազմիցս, տարբեր` բարձրաստիճան ու ոչ այնքան բարձրաստիճան պաշտոնատար անձանց կողմից վերաշեշտադրվում է այն համոզմունքը, որ Հայաստանում գործարարությունը պետք է խրախուսել, հարթել խոչընդոտները և հատկապես` զարգացմանը արգելակող կոռուպցիոն դրսևորումները: Այստեղ է, որ անհրաժեշտ է իրականության վրա լայն բացել աչքերը և ասվածին ականջալուր դառնալ` ոչ միարժեք համոզմունքով: Ինչո՞ւ, որովհետև կա մի անհերքելի ճշմարտություն, որի հետ հաշվի նստելու պարագայում, բախվում ես պատնեշի, որի հաղթահարումը ունի միմիայն քաղաքական լուծում: Այն է` ՀՀ անկախացումից ի վեր, ինչու ոչ նաև դրանից քիչ ավելի վաղ սկսված սև կապիտալի կուտակումն ու դրա լեգալացումը, այլ կերպ ասած, այն միջոցները, որոնք հարստահարման արդյունքում, տարիներով կուտակվել և նախնական կապիտալի տեսքով ազդարարել է նոր «բիզնեսների» հիմնադրման սկիզբն ու ծաղկող ընթացքը, չհաշված որոշակի խիստ բացառիկ դեպքերի:
Որտեղ հարստություն, այնտեղ փառասիրական նորանոր դրսևորում, որտեղ փառասիրություն, այնտեղ ձգտում առ իշխանության պիկեր: Հետևաբար, սև կապիտալի տիրակալները իրենց խոր արմատներով և անհագ իշխանատենչությամբ, ինչը թելադրված ու պարտադրված է խաղի կանոններով, նաև պետք է մեծացնեին իրենց համակողմանի ազդեցությունը: Արդյունքում, երբ տնտեսությունը դուրս է ամեն տեսակի տնտեսական օրինաչափությունների և կառուցակարգային հիմքերի վրա զարգացումից, երբ իրական գործարար մարդ կոչումը դառնում է փնտրված տեսակ, ապա այլ բան չի մնում, քան հումորով վերաբերել հնչեցված բարձր կարծիքներին:
