Ահա այսպիսի հռետորական հարց: Սակայն հարցը պատասխան է պահանջում: Ամուսնական ուխտի հավատարմության հիմնախնդիրը այսօր նորանոր տարածքներ է ընդգրկում: Անհավատարմության հզոր սամումը իր ճանապարհից սրբում հեռացնում է ամեն լավագույն ցանկություն և նկրտումներ: Ամբողջ աշխարհում համասեռամոլության շուրջ ծավալված աղմուկի ներքո այնպիսի տպավորություն է ստեղծվում, թե բնականոն հարաբերությամբ «լևի գնալը» այնքան էլ վտանգավոր բան չէ: Որոշ քաղաքակրթություններում և մշակույթներում նույնիսկ օրինականացրել են դրանք: Շատ երկրներում էլ կասկածի ենթակա չէ, որ դա ուժեղ սեռի մենաշնորհն է, թեպետ հետաքրքիր է, թե այդ ում հետ են դավաճանում տղամարդիկ:
Անկասկած է, որ անբնական են թե հոմոսեքսուալ և թե «լևի» հարաբերությունները:
Աստված միանշանակ դատապարտում է դրանք: Խնդիրն այն է, որ առաջինի շուրջ մեծ աղմուկ և քննարկումներ են ծավալվում, իսկ երկրորդը մնում է ստվերում: Սակայն ծավալների և տարածվածության առումով «լևի գնալու» երևույթը ահագնացող չափերի է հասել, քանի որ գործում է հասարակական լռության ներքո: Ո՞ւմ չի հայտնի, որ շատերն են պարծենում թույլ սեռի /նաև ուժեղ/ հանդեպ տարած հաղթանակների քանակով: Վերջերս կատարված անանուն հետազոտություններից մեկում պարզվել է, որ դավաճանում է տղամարդկանց 82 տոկոսը: Թիվը առավել քան զգաստացնող է… Հարցրեք ցանկացածին, և նա կրծքով կպաշտպանի ամուսնական հավատարմության սկզբունքները, սակայն կյանքն այլ բան է ապացուցում:
Հասարակության մեջ որոշակի հանդուրժողականություն կա տղամարդու դավաճանության առումով, ինչը չի կարելի ասել կանանց առումով: Վերջին, միակ և զորեղ ապացույցը այս հարցում եղել է և մնում է …բռունցքը:
Հետաքրքիր է, որ քրիստոնեության ակունքը` Աստվածաշունչը այդ երևույթը անվանում է «շնություն»: Սա պետք է մտորելու տեղիք տա: Իսկ Քրիստոսն ավելի նուրբ հարթության վրա դրեց ամուսնական ուխտի և մահճի կարևորությունը. «Բայց Ես ասում եմ ձեզ ,թե ամեն ով որ մի կնկա վրա մտիկ տա նրան ցանկանալու համար, նա արդեն շնացավ նրա հետ իր սրտի մեջ» /Մատթեոս 5,28/: Մտորելու ընդարձակ դաշտ տղամարդկանց համար և քննարկումների լայն ոլորտ… Մենք չենք կարող մտածել, որ դավաճանությունը, անհավատարմությունը անմեղ զվարճություն է կամ սթրեսի բուժման լավագույն ձևը: Սա է որ քանդում է հասարակության հիմքը և աղավաղում բարոյականության չափանիշները:
Ցավոք, հայկական մենթալիտետը նույնպես ենթադրում է տղամարդու գերաշնորհ կարգավիճակը /դուռ է բացում «լևի գնալու» համար/ իսկ շատ կանայք նույնիսկ մատների արանքով են նայում դրան` «միայն թե փող բերի տուն, գլուխը քարը»: Խնդիրը նաև սոցիալական է , քանի որ բաժանությունների դեպքում քիչ կանայք կարող են միայնակ գլուխ հանել մերօրյա բարդ պայմաններից /իբր տղամարդիկ շատ են կարողանում/: Եկեք սրան գումարենք նաև միայնակ կանանց խնդիրը, քանի որ շատ հայ տղամարդիկ են աշխատում դրսում: Բայց սրանք ընդամենը պատճառներ են:
Քննարկումների նյութ է նաև հասարակական վայրերում/ոչ միայն/ երիտասարդների պահվածքը: 17-18 տարեկաններին հաճախ կարելի է տեսնել սիրո, անշարժացած դիրքերում համբուրվելիս/մեզ չի հետաքրքրում հասարական կարծիքը/: Դե իսկ չամուսնացածների` գրկախառնված քայլելը համարյա չենք էլ նկատում: Ասենք, որ «դաստիարակչական» լայն աշխատանքներ են տանում նաև անհեթեթ սերիալները, կասկածելի արժեհամակարգով ֆիլմերը, որտեղ սիրահարված/իբր/ զույգը նվաղելով անզուսպ /իբր/ կրքից, չի դիմանում և մինչև ամուսնանալը անկողին է մտնում: Սա դանդաղ, աննկատ, ենթագիտակցության մակարդակում գործող թույն է, որ խեղում է մարդկային անպաշտպան հոգեբանությունը և դարձյալ աննկատ ձևերով դուռ բացում «լևի» կապերի համար, ջնջելով ու լղոզելով ճշտի, առաքինության սահմանները: Այստեղ էլ հասարակությունը մեղմ հումորով և «ըմբռնումով» է մոտենում մարդկային այս թուլություններին:
Իսկ մերօրյա կանացի հագնվա՞ծքը, բացվածության չափե՞րը: Շոգը շոգ, սակայն մերկության աստիճանը վտանգավոր չափերի է հասել: Ավելացնենք նաև «ռաժոկով» հագած շալվարները և պատկերը պարզ կլինի: Թվում է թե հիստերիկ մրցություն է` ով ավելի «հետաքրքիր» և ավելի անսովոր կներկայանա… Հասկանանք, որ մեծ բաները սկսվում են փոքրերից և աննշան զիջումն անգամ դուռ է բացում հերթական «առաջխաղացման՚ համար: Այնինչ Աստված այլ կերպ է նայում բարոյականության հարցերին, որտեղ հստակ սկզբունքներ են գործում: Այդ սկզբունքների խախտումը, համասեռամոլության թե «լևի գնալու» ձևով /և նույնիսկ մտավոր մարզանքներով/ միշտ էլ հղի է կանխատեսելի և անկանխատեսելի վտանգներով: Ահա թե ինչու այնքան որոշակի և խիստ մերօրյա է հնչում Սինա սարի վրա հռչակած և պատվիրանների քարե տախտակների վրա անմահացրած աստվածային պատգամը` «Մի շնանա»: Ժամանակակից լեզվով դա այսպես է հնչում` «լևի մի գնա»:
