Ամեն մարդ իր խաչն ունի կրելու այս աշխարհում: Իմ խաչը ես տանում եմ արիաբար և կուզեի, որ դու ևս քոնը կրել կարողանաս: Բոլոր կյանքերը նույն արժեքն ունին հավերժության տեսակետով: Բայց վերջապես մարդկային է կամենալ, որ փուշ չլինենք կյաքնում… կամ տատասկ: Մի տարածություն է, որ պիտի լցվի` ծնունդից մինչև մահ. բայց ներելի է ցանկանալ, որ այդ տարածությունն անցնենք առանց չարիք բերելու մեր կողքից անցնողներին: Պետք է սովորել տառապանքի քաղցրության: Ոչ մի կերպ տառապանքն ավելի անարժեք է, քան հաճույքը. երկուսն էլ ստեղծագործ կարողություններ են և կարող են խորին վայելք տալ մարդուն: Անկասկած, մենք մարդ ենք, և կպատահի, որ խաչի ճամփին նախանձով նայենք վայելքի անձնատուր մարդուն կամ վայելքի սեղանի վրա նախանձենք անապաստան դերվիշին, որ ազատ է շատ մտահոգիչ հույզերից, բայց կարևորն այն գործն է, որ տրվում է մեզ ճակատագրով…
1927 թ, դեկտեմբերի 30
ՆԻԿՈԼ ԱՂԲԱԼՅԱՆԻ նամակը կնոջը` Հրարփիին
