Ես ինձ շաաատ վատ եմ զգում,չէ ես ինձ ընդհանրապես չեմ զգում,կամ էլ զգում եմ կամ չեմ զգում...ուղեղիս մեջ այնքան բառեր կան,որ չեմ կարողանում խոսել,մտքերս փորձում եմ հավաքել,հասկանալ թե ինչու՞ այսպես եղավ,բայց կողքից զայրացնող հնդիկների բարձ ծիծաղը ինձ հանում է լրիվ հուներից,չեմ գտնում տեղս,ինչ է կատարվում ինձ հետ,ես երբեք էլ ռասիստ չեմ եղել,և ոչ էլ համասեռամոլներին եմ քննադատել,ամեն մարդ իր ընտրության իրավունքը ունի...բայց հիմա ես ատում եմ այս բոլոր մարդկանց,ուզում եմ գոռաաալ,ուզում եմ վերջապես խոսալ,ինչի ..ինչի ենք մենք ստիպված լռել,ձևացնել թե ամեն-ինչ լավ է,ինչու պետք է նրա պես տականքները անեն ամեն-ինչ իսկ դու միամիտի պես լռես..իսկ ինչու՞ եմ ես լռում,երևի որ սխալ չհասկանաս,միևնույն է պատմեմ չպատմեմ,հահա ուղղակի ծիծաղս է գալիս նման անհույս երազող,ինքնասիրահարված մարդկանց վրա,դուք շատ ճղճիմ վիճակում եք և նույնիսկ ձեր հարազատները ձեզնից արդեն զզվում են...եթե գնում ես դեպի անդունդ նրան հետդ մի տար,ես դա թույլ չեմ տա,չնայած նա ինձ երբեք էլ չի լսել ու չի էլ լսի..իսկ եթե թողնեմ, որ նա ընտրի բարձրանալ թե գլորվել ցած..թողնե՞մ...ու ես կկոչվեմ սիրող էակ՝ նա ով կթողնի, որ նույն ցեխի մեջ նրա հետ հայտնվես???այդ ժամանակ ես ինքս ինձ կատեմ որ չխոսեցի,չասեցի, երբ ես պետք է ասեի...երբ ես պետք է ասեի ! ! !
