Կան միլիոնավոր հայեր, որ հայերեն գրել չգիտեն, բայց, փառք Աստծո, դեռ խոսում են հայերեն: Զրկել նրանց մեր հետ շփվելուց՝ պարտադրելով, որ հայատառ գրեն, առնվազն հիմարություն է: Օրինակ՝ ես ուրախանում եմ, որ թեկուզ լատինատառ, թեկուզ կոտրտված հայերենով, ասենք, մեկը Արգենտինայից ինձ հետ շփվում է՝ յուրովի մոտենալով իր արմատներին, ու ես երբեք նրան չեմ վիրավորի ու պարտադրեմ, որ հայերեն գրի. շատ հայերեն գրողներ թուրքերից ոչնչով իմ համար չեն տարբերվում իրենց էությամբ և ապրելակերպով, ես ավելի կգերադասեմ մեկին, որ հոգով հայ է, ու ապրում է հային վայել, բայց ոչ խոսում է, ոչ գրում հայերեն, քան մեկը, ով հայերենից բացի, ուրիշ ոչինչ չգիտի, բայց թուրքական մուղամի տակ հայերեն բառերով իր արևին հայկական թույն երգ է երգում ու հպարտանում ասքյարների կողմից բռնաբարված իր տատով ու թուրքական արմատներով...
