Հուլիսյան կիրակի օր էր:
Վիեննայի ժամանակը երկու ժամով հետ է երևանյան ժամային գոտուց, այդ պատճառով առավոտյան շատ շուտ էի արթնանում:
Այդ օրը, սակայն, սովորականից ավելի շուտ արթնացա: Այս անգամ եկեղեցու բարձր զանգերից:
Կոնտինենտալ հյուրանոցը, ուր ապաստանել էի, ընդամենը մեկ մայթով էր բաժանվում Մարիահիլֆեր քիրշե եկեղեցուց:
Պատուհանս բաց էր: Իսկ եկեղեցու զույգ բարձր գմբեթներից հնչող կոչը ուղղակի սենյակ էր լցվում:
Զանգերը կանչում էին առավոտյան պատարագի:
Արտասահմանյան ուղևորությունների ընթացքում ես անպայման աշխատում եմ ներկա լինել տեղի եկեղեցիների որևէ պատարագին:
Այսօր առիթը ինքն էր եկել:
 |
| Մարիա Հիլֆեռ Քիրշե եկեղեցին |
Առավոտյան փողոցները մարդաշատ չէին: Չնայած, որ Վիեննան 1.7 մլն-ոց մայրաքաղաք է, օդը շատ մաքուր էր` նման էր մեր դիլիջանյան օդին:
Տարեց պատկառելի տղամարդիկ, կանայք, ինչպես նաև երիտասարդներ շտապում էին ժամերգության:
Եկեղեցու ներսը շքեղ էր:
 |
| Եկեղեցու ներսում |
Ներսում փոքրիկ կլոր մոմերը անվճար դրված էին սեղաններին:
Ցանկացողները ինքնուրույն վերցնում և դրամը գցում էին պահոցի մեջ:
Ամեն մի նստարանի դարակում կարմիր աստվածաշունչ էր դրված:
Պատարագի յուրաքանչյուր մասնակից, բացում էր քահանայի արտասանվող մասի էջը և ձայնակցում ընդհանուր աղոթքին:
Անմիջապես մուտքի վերևում մեծ երգեհոնն էր:
 |
| Երգեհոն |
Ես ներսում նստեցի ազատ վերջին նստարանին: «Հայր մեր»-ից հետո քահանան սկսեց կարդալ Սուրբ գրքից հատվածներ:
Ներկաները ուշադիր հետևում էին նրան՝ թերթելով իրենց նստարաններից հանված ավետարանները:
Հոգևորականը ընթերցում էր գերմաներեն: Որոշ աղոթքներ լատիներեն էին:
Բոլորը ժամանակ առ ժամանակ ոտքի էին կանգնում և խաչակնքվում:
Կաթոլիկները, ի տարբերություն ռուսների, մեր նման ձախից աջ են խաչակնքվում:
Դիմացիս տատիկը շրջվեց և ինչ-որ բան հարցրեց ինձ:
Ես անգլերեն հարցրեցի, թե ինչ է ասում:
Նա հասկացավ, որ գերմաներեն չգիտեմ, և հարցրեց՝ որտեղից եմ եկել:
Ասացի` I am from Armenia.
Այդ Արմենիա բառը նրան ոգևորեց: Դեմքը անմիջապես պայծառացավ, և ասաց,
«Armenia, Great Country. Christian Country»
Եվ գրկախառնվեց ինձ:
Անակնկալի եկա:
Այդ պահին առաջին անգամ ես զգացի, որ մենք հայերս միայնակ չենք այս աշխարհում: Որ մենք մեծ քրիստոնեական աշխարհի մի մաս ենք:
Ես ուրախ էի, որ մեր նախնիները հեռատեսորեն մեզ միաձուլել են համաշխարհային քաղաքակրթության կրոնին: Թեև ազգությամբ տարբեր, սակայն եվրոպացիների հետ մենք էլ ընդհանուր կապող բան ունենք:
Հայաստանյան մեկուսացված և փակուղային իրականությունից հետո այդ զգացմունքը հիանալի էր:
Այն էլ Հայաստանից այդքան հեռու, սակայն մտերիմ Ավստրիայում:
