Իհարկե տհաճ է ու ցավալի, երբ դաժան ծեծի արդյունքում մարդ, առավել ևս զինծառայող է մահանում:
Սենց դեպքեր, ցավոք, հաչախ են տեղի ունենում, բայց միշտ չէ, որ ստանում էին հասարակական հնչեղություն:
Գտնում եմ, որ հասարակությունը պարտավոր էր արձագանքել և արձագանքեց:Բայց եղան հանգամանքներ, որոնց ստվեր էին գցումայս ամենի վրա:
Երբ սրտացավ մարդկանց կողքին հայտնվում են ՀԻՍՏԵՐԻԿՆԵՐ, որոնց մոտ դա բնազդ չի , այկ շահութաբեր աշխատանք` ճչալ ու սադրանքի ենթարկելը,սա ստվեր է գցում ամեն ինչի վրա:
Երբ հարցի հետ կապվախ ամեն մեխի գլխից հաչցազրույց են վերցնում ոչ պակաս մեչի գլուխլրագրողները, դրանով փորձելով ապացուցել, որ մեր հասարակությունում կան մեխեր, ես ինքս ինձ զգում եմ մի հասարակության անդամ, որ էնքան մեխէ մ ոչ իրեն տենց նյութն են ներկայացնում, որպես ԿԱՐԵՎՈՐ կարծիք:Ինձ թվում է` հասկանալի է, որ ի նկատ ունեմ ռաբիս երգչի հետ հարցազրույցը:
Երբ տեղի է ունենում ցույց, որտեղ վանկարկում են << ՌՈՒԲՈ,ԴՈՒ ՆԵՄԵՑ ՉԵՍ,ԴՈՒ ԹՈՒՐՔ ԵՍ>> տեղին է հիշել, որ նույն հասարակական դաշտի ներկայացուցիչները ժամանական առ ժամանակ տոլերանտոություն են քարոզում:
Պարադոքս է, երբ բողոքում են, որ երկրում ամեն ինչ կառավարվում է նախագահի կողմից ու միևնույն ժամանակ ցույց կազմակերպում նախագահական նստավայրի առջև` պահանջելով Ռուբեն Հայրապետյանի հրաժարականը պատգամավորի պաշտոնից: Իսկ հրաժարականից հետո ասել. <<Չէ, իրեն ստիպեցին>>:
Ու ամենակարևորը
Ո՞վ է հիշում, որ ես նշել էի գրել Վահե Ավետյանի մահվան փաստի մասին:Այ նույն մեխանիզմով մարդիկ պատահաբար մոռանում են, թե ինչից սկսեց էս ալիքը ու ինչի էին ձգտում ի սկզբանե:
