Սիրելի հայրենակիցներ, հարգելի համաերկրացիներ, ես Սփյուռքում ճանաչում եմ հայերի, որոնք կարող են ՄԵԿ օդանավով գալ ու Հայաստանը հիմնահատակ վերակառուցել, քանզի այն այսօրվա չափանիշներով, Արցախի հետ միասին, ընդամենը մի շինհրապարակի չափ է:
Սակայն, ցավոք սրտի հայության վզին փաթաթած ՀՀՇ-ական սահմանարդությունը և «անկախ» Հայաստանի առաջին «հիմնադրվածը», թույլ չտվեցին, արգելեցին ցեղասպանության զոհ՝ «նարինջ ուտողներին» խառնվելու սեփական հայրենիքի «ներքին գործերին», այսինքն՝ մասնակցեն իրենց երկրի պետականակերտման գործընթացներին: Նրանք, ովքեր «խախտելով» ՀՀՇ-ի «սրբազան օրենքը» համարձակություն ունեցան դա անելու, կողոպտվեցին, քցվեցին, հալածվեցին ու դուրս շպրտվեցին երկրից, մի մասն էլ՝ կողոպտվելուց հետո նաև սպանվեցին, թաղվեցին ու բետոնով սվաղվեցին:
Հիմա, այսքան բանից հետո, Հայաստանը «սեփականաշնորհելուց» հետո, երբ այն ամբողջովին բզկտված է, իսկ ժողովուրդը ֆիզիկական բնաջնջումից կամավոր փախչում է Սիբիր՝ ստալինյան աքսորի հետքերով, արժի՞ արդյոք, որպեսզի մենք «ազգվի» վերանայենք մեր կեցվածքը և համաձայնվենք, որ Հայաստանը նաև աշխարհի հայերի հայրենիքն է ու պահանջենք դա ամրագրել Սահմանադրությամբ: Թող հիմա էլ Սփյուռքահայը տիրություն անի իր երկրին ու իր ճակատագրին, մենք 25 տարի դա փորձեցինք, նրանք էլ համեստաբար, մեր հորդորներով չխառնվեցին, միայն մեզ փող ուղարկեցին:
Հըըը՜, ժամանակը չի՞ այս մասին լրջով մտածել...