Ճանաչենք Քրիստոսին ըստ Էության՝ Նրա Մահվան, Հարության եւ վերստին Գալստյան խորհուրդը
Քրիստոսի խաչելության եւ հարության դեպքերը ոչ թե պատահական երեւույթներ են եղել, այլ մարդու փրկության եւ կատարելության գրավականը:
Նոր Կտակարանը Քրիստոսին ներկայացնում է որպես Աստված` ըստ Պողոս Առաքյալի. «Սպասենք այն երջանիկ հույսին` Աստծու ու մեր Փրկչի` Հիսուս Քրիստոսի փառքի հայտնվելուն»:
Նա նկարագրում է այնպիսի հատկություններով, որը բնորոշ է միայն Աստծուն` «ամենակալ» (Հայտ. 1:8), «անմահ» (Ա. Հովհ. 5; 11, Հովհ. 1; 4): Պողոս Առաքյալն առաջին հակառակորդն էր Հիսուս Քրիստոսի, նա երկրպագեց եւ ընդունեց Քրիստոսի աստվածային էությունը, Նրա համար չարչարվեց եւ նահատակվեց, իսկ Պետրոս Առաքյալը գրում է. «Դո՛ւ ես Քրիստոսը` կենդանի Աստծո Որդին» (Մատթ. 16:16), իսկ անհավատ Թովմաս Առաքյալը, երբ հարությունից հետո իր աչքով տեսավ Հիսուսին եւ շոշափեց նրա ձեռքի վերքերը, կանչեց. «Իմ Տեր եւ իմ Աստված»: Հիսուսի պատասխանը խիստ համոզիչ էր հավատացյալների համար. «Դու հավատացիր, քանի որ տեսար ինձ, երանի՜ նրանց, որ չեն տեսել ու հավատացել են» (Հովհ. 20:26): Այս նկարագրությունները եղել են ականատեսներից, որոնցից ոմանք չեն ընդունել նրա աստվածությունը եւ ինչպես բոլոր ժամանակներում, բազմաթիվ մարդկանց կողմից: Հիշենք, երբ Նրա մկրտության պահին Սուրբ Հոգին աղավնու կերպարանքով իջավ նրա ուսին, եւ մի ձայն լսվեց երկնքից, որ վկայեց Աստծու Որդի լինելը. «Դա՛ է իմ սիրելի Որդին, որին հավանեցի»:
Աստվածաշնչում ավելի քան երեք հարյուր մարգարեություններ խոսում են Հիսուս Քրիստոսի մասին: Հազար հինգ հարյուր տարիների ընթացքում շատ մարգարեներ կանխատեսել են մեզանից երկու հազար տարի առաջ Փրկչի ծնվելը եւ նրա կյանքին վերաբերող շատ դեպքեր: Պատմությունը հաստատում է, որ դրանց ամենափոքր մանրամասներն անգամ կատարվել են մարգարեների եւ առաքյալների կանխատեսություններին համապատասխան: Եվ կասկածի տեղ չի մնում, որ Հիսուսն է ճշմարիտ Մեսիան, Աստծու Որդին, աշխարհի Փրկիչը:
Երկրի վրա երեք տարիների ընթացքում Հիսուս Քրիստոսի ունեցած առաքելության թողած հետեւանքները ոչ միայն իր ապրած օրերին, այլեւ հետագա դարերում:
Հիսուս Քրիստոս աշխարհում ապրած մեծագույն Դեմքն է պատմության մեջ: Նրա բարոյական բնութագիրը, ուսմունքն ու պատմության վրա թողած ազդեցությունը փաստում են Նրա ով լինելը: 2000 տարիների ընթացքում Նա մեծ ազդեցություն է թողել փիլիսոփայության, կրթության, բժշկության, գիտության ըմբռնումների վրա: Ծնվել են մեծամեծ գիտնականներ, մտածողներ, արվեստագետներ, սակայն մարդկությունը երբեւիցե չունեցավ այնպիսի մեկը, որն արժանի լիներ համեմատվելու Հիսուսի հետ:
Նրա աստվածությունն ու մարդեղությունը փաստված են ոչ միայն իր ժամանակի իմաստուն մարդկանց կողմից, այլ նաեւ պատմության հետագա էջերում: Նրա կյանքը, մահն ու հարությունը նախադրյալներն են մարդու փրկության համար: Երկինք համբարձվելով` նա չավարտեց իր առաքելությունը, ընդհակառակը` Նա ապրեց եւ ապրում է իրեն հավատացողների սրտերում: Նա վտանգավոր դարձավ իր հակառակորդների համար մանավանդ Իր համբարձումից հետո:
Հիսուս անսպառ շնորհ, զարմանալի իմաստություն, ապշեցուցիչ իրազեկություն եւ գիտություն էր ցուցաբերում: Նա մշտապես հաճելի էր Իր ժամանակի իմաստուն մարդկանց համար եւ ատելի էր ժամանակի իշխող հոգեւորականների կողմից, որոնք, ի վերջո, մահվան դատապարտեցին:
Հեթանոսները տեսնում էին նրա սրտացավությունը տկարների ու տառապյալների հանդեպ եւ մեղմ ու հանդուրժողական վերաբերմունքը` իր թշնամիների նկատմամբ: Հիսուս մոտենում էր եւ կարեկցում աղքատներին, սիրում երեխաներին: Նա անապական, ինքնագո եւ անմեղ Էություն է: Հիսուսի աստվածային բնությունն ապացուցվում է նաեւ նրանով, որ պատմության մեջ նրա նման անսահման բարի ու մարդասեր մեկը չի եղել: Նա իր անձը կամովին պատարագեց, որպես հավիտենական զոհ մատուցեց ամենքի մեղքերի եւ անիրավությունների քավության համար` բոլոր իրեն ընդունողներին տալով հոգու խաղաղ կյանքի պարգեւը:
Պատահական չէ, որ Հայաստանն առաջինը եղավ, որ Քրիստոսին ճանաչեց որպես հոգիների վերանորոգիչ ու փրկիչ եւ հռչակեց Նրա վարդապետությունը որպես պետական կրոն: Չկա՛ մեկը, որին ավելի հաճախ վկայակոչած լինենք մեր կրոնաբարոյական գրականության մեջ:
Մեր մշակույթի մեջ ոչ ոք Նրանից առավել ներշնչանքի աղբյուր չի եղել այդքան շատ գրքերի եւ հոդվածների համար: Նրա ուսուցումները խորապես եւ պայծառորեն լուսաբանել են կյանքի ամենախրթին ու նրբին խնդիրները: Հոգեծարավ մեր ժողովրդի զավակները միշտ լսեն են Նրա Խոսքը եւ ապրել առավել կյանքով: Իսկ տգետ եւ անդեմ, անհոգի, գաղափարազուրկ եւ կենդանական մակարդակի վրա գոյատեւող մարդիկ, որոնց աստվածը նյութն է, իրենց ստամոքսն, հաճույքն ու դրամը, միշտ խուսափել են հոգեւոր ու բարոյական արժեքներից, քանի որ եղել են անմատչելի իրենց թուլակամ վիճակի համար, որոնք հոգեւոր սնանկության մեջ ապրելով` երկու ոտքով գիշատիչ կենդանու են վերածվում եւ աղավաղում Աստծու պատկերի իրենց նմանությունը: Դժբախտ են այդ մարդ կոչվածները, որոնք իրենց հանցանքներով դժբախտացնում են իրենց կյանքը եւ տառապում թե՛ ընտանիքում, թե՛ հասարակության մեջ եւ թե՛ բանտերում: Որքա՜ն շատ է նրանց թիվն աշխարհում:
