Բավական մտածել եմ խառը ամուսնությունների մասին, ու ազգի դեգրադացյայի մասին...
Հարցը շատ խորը արմատներ ունի, որ սկսել է օտար արժեքների դիկտատորյայից, որ կապեցին հայ հեթանոսների վրա, ծաղրելով նրանց, նվաստացնելով նրանց ու իբր բարձր արժեքներ, ԿՈՏՈՐԱԾՈՎ ԴԱՐՁՐԻՆ ՆՐԱՆ ՔՐԻՍՏՈՆՅԱ.... օտարներ ստիպեցին հայ հեթանոսին ատել սեփական արմատականը, էվ ընդունել դրսինը, որպես ավելի լավ,ավելի «մաքուր» ավելի երկնային էվ այլն...այսպես սկսվեց ՀԱՅԻ ինքնաատելությունը, ինքնա պառակտումը ու ինքնաոչնչացումը...
Ի շնորհիվ համարյա երկու հազար տարվա դարերի դեգրադացյաի, ստրկության, օտարների աղտը ավելի գերադասելի տեսնելուն.....հայը իր երջանկությունը սկսեց տեսնել օտարների մեջ, օտարության մեջ...նախընտրեց օտարի ստրկությունը քան սեփականը......Այո, շատ երիտասարդներ նախընտրում են ամուսնանալ օտարին, կամ նրանցից զավակ ունենալ կամ օտարներով ընտանիք կազմել...անձնապես հասկանում եմ...որով վաղուց են մեռցրել հայի մեջ ինքնահարգանքը, ազգային արժեքներ ու հայ ընտանեկան արժեքների մեջ երջանկություն տեսնելը.....իսկ մարդը երջանկանալ է ուզում, ապրել է ուզում, ու չես կարող չհասկանալ այդ բնական կարիքները ու պետքերը...բնական կարիքների պարագայում, ազգին օգնության չեն կանչում, այլ բնությանը.....
Որեևէ մոր որ հարցնես, նա իր զավակի երջանկությունն է ցանկանում, առաջին հերթին, դա նույնպես հասկանալի է...ու որպիսզի մարդ կամ հայը երջանիկ լինի ու գիտակցի իր էության ու ազգի արժեքը, նա պետք է հասկանա, թե ով է ինքը, ու հետո գտնի իր նմանին...իսկ չգիտակցողին, կույրին ուզում ենք որ նա անի մի բան որի մասին գաղափար անգամ չունի ու չի կարող երջանկանալ առանց հանդիպելու իր նմանին...նրանք որ երջանկանում են օտարներով, կարող է շատ լավ մարդիկ լինեն, սակայն ինքները իրենց արմատներից ահա երկու հազար տարի հեռացած...
