Երբ Ռուբեն Հայրապետյանն իր ասուլիսներում հպարտ-հպարտ հայտարարում էր սրան ու նրան պատժելու մասին, մի խումբ լրագրողների բոլ-բոլ ծիծաղում էին էդ հայտարարությունների վրա, իսկ Հայրապետյանն էլ իրանից գոհ տեսք էր ընդունում: Բայց եթե ծիծաղելու փոխարեն բոլոր լրագրողները համարժեք վերաբերմունքով Ռուբեն Հայրապետյանին էդ ժամանակ տեղը դնեին, երևի թե նրա բեսպրեդելն էլ գոնե մի քիչ ավելի շուտ կարող ա իրա տեղն իմանար էս երկրում: Հիմա էլ լրագրողներից շատերը Սամվել Ալեքսանյանի վրա են ծիծաղում: Իհարկե Նեմեցի համեմատ նրա հայտարարությունները անմեղ են առայժմ, բայց այստեղ հայտարարության բովանդակության հարց չի, ստեղ մամուլի վերաբերմունքի, դիրքորոշման հարց ա, որովհետեւ էդ բեսպրեդելն ինչ որ առումով խորանում ա նաեւ էդ կերպարերների հայտարարությունների հանդեպ լրագրողական ծիծաղներից:
