Ժամանակ առ ժամանակ՝ առավոտ շուտ կամ երեկոյան ուշ, մեկ էլ մտովի նորից հայտնվում եմ Տաթևի վանքում: Սառը պատերի մեջ, խնկաբույր վանքում, սբ. Տաթևացու դամբարանի անուշահոտ յուղերի հոտն եմ սկսում առնել: 

Վերջին անգամ փետրվար ամիսն էր: Եղանակը գյուղում տաք էր, արդեն գարնանահոտ, Սյունյաց լեռները տաք ձյան մեջ կորած, իսկ վանքի ներսում՝ աննկարագրելի ցուրտ: Տուրիստներ չկային, կատարյալ լռության մեջ, դեռ մութ առավոտով վանականները "Առաւոտ լուսոյ" էին երգում... Ու ձայների արձագանքը էդ հսկա ու դատարկ լռության մեջ...

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել