Ուրեմն՝ ատի՛ր, թե պիտի ատես, ատի՛ր հենց հիմա,
Հիմա, երբ աշխարհն հակառակվել է իմ արարքներին,
Ձեռք-ձեռքի տված հոռի բախտի հետ՝ ծնկի՛ր ինձ հիմա
Եվ մի՛ այցելիր՝ մխիթարելու իմ սիրտը կրկին:
Ա՜խ, պետք չէ՛, չգա՛ս, երբ անցած լինեն օրերս ցավոտ,
Ու չհայտնվես անցած-գնացած վշտի ետևից,
Իմ փոթորկաշունչ գիշերվան չտաս տամուկ առավոտ՝
Հետաձգելու իմ հոժարակամ վախճանը նորից:
Թե պիտի լքես, թո՛ղ որ չլինեմ երբեք վերջինը
Եվ չտառապեմ չնչին ցավերից ես գիշեր ու զօր.
Հենց հիմա՛ լքիր, որ չզգամ նրա ցավաբեր գինը,
Այլ միանգամի՛ց ճաշակեմ բախտի հարվածը հզոր,
Եվ այն վիշտը խոր, որ հիմա միայն ինձ թվում է վիշտ,
Քո կորստի հետ համեմատվելիս՝ կչքվի՜ ընդմիշտ:
Նյութի աղբյուր՝ http://hovikcharkhchyan.wordpress.com/2014/01/04/%D5%BE%D5%AB%D5%AC%D5%B5%D5%A1%D5%B4-%D5%B7%D5%A5%D6%84%D5%BD%D5%BA%D5%AB%D6%80-3/
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել