Ուրիշին ցաւն ու խռովքը զգալ....Մեծ քաղաքներու ժխորին ու թոհուբոհին մէջ, մարդիկ կը շտապեն ինչ-որ տեղ հասնիլ....քայլերը՝ արագ, հայեացքը՝ սեւեռուն, ժամանակ չկայ կորսնցնելու, ուրիշին հետ զբաղելու, ուրիշով հետաքրքրուելու համար....: Որո՞ւն հոգը, թէ այնտեղ անտուն մուրացիկ մը կայ, որո՞ւն հոգը, թէ լացող մանուկ մը կայ, որո՞ւն հոգը, թէ անտէր-անտիրական տարեց մը կայ թափառական....որոնք կարեկցանքի, գութի անչափ կարօ՛տը ունին: Մեքենական կեանքի հեւքին անձնատուր, ո՞վ կը նկատէ ուրիշին սիրտը, յոյզն ու խռովքը, տագնապն ու տուայտանքը....տառապանքը: Գետնուղիներու մէջ, կան որ կերգեն կամ կը նուագեն ինչ-որ մեղեդի մը, սիրտեր շարժելու եւ գուցէ օրուան ապրուստը կարենալ շահելու համար....Շատեր կանցնին անտարբեր, կան ալ որ լումա մը կը նետեն արագ, առանց տնտնալու, շան առջեւ փշրանք մը հաց շպրտելու նման....Ո՛հ, ի՛նչ անսիրտ, անհոգի են մեծ քաղաքները.....կարծէք ամբողջովին կորսնցուցած ըլլան այլոց ցաւն ու խռովքը զգալու զգայարանքը...
