Կյանքս՝ որպես սերս արտահայտելու միակ միջոց տարար, տարար հեռու, ուր չկար ծաղիկը, երգն ու պարը, արևն ու տաքը, ձյունն ու սպիտակը, անձրևն ու թացը: Տարար այնտեղ ուր միայն ակնոց է ու դիմակ, որտեղ աչքերը փակ են, սիրտը կանգնած, զգայարանը քարացած, այստեղ միայն ուղեղն է, հիմարացած բնազդն ու ապրելը, անիմաստ ապրելը: Ցանկության ապարդյուն լինելը, կարոտելու հիվանդությունը, տխրելու բնազդը, սիրելու պատճառը, այն պատճառը, որը չկա, որը չի էլ եղել: Տարվում եմ այն սիրով, որը տվեցիր, սիրում եմ այդ սերը, որը ապրեցի: Ապա եթե դա սեր էր, ինչու՞ չապրեց երկար, ինչու՞ գնաց ու թողեց, թողեց անտեր ու կիսված, փշաքաղված ու կարմրած: Թողեց առանց մտածելու, թողեց ուղղակի՝ անպատճառ: Բաց սիրտդ փակվեց, գեղեցիկ խոսքերը չորացան այնպես ինչպես ծաղիկներս ու հիշողություններս… իմ ու քո հիշողությունները, մեր հիշողությունները: