Օրվա առակը՝ ...պահպանենք երեխաների կյանքը...

— Ի՞նչ ես ուզում: Ես քո շաղակրատության ժամանակը չունեմ: Արագ ասա:

— Ես այսօր բժշկի մոտ եմ եղել…

— Եվ ի՞նչ նա Քեզ ասաց:

— Հղիությունս հաստատվեց, արդեն 4-րորդ ամիսն է:

— Իսկ ես Քեզ ինչո՞վ կարող եմ օգնել: Ինձ պրոբլեմներ պետք չեն: Ազատվիր:

— Ասացին ուշ է արդեն: Ի՞նչ անեմ:

— Մոռացիր իմ հեռախոսահամարը:

— Ինչպե՞ս մոռանամ: Ալո - ալո:

— Բաժանորդը գտնվում է ռադիոծած…

Անցավ երեք ամիս

 - Բարև փոքրիկ:

 - Բարև, իսկ ո՞վ ես դու:

 - Ես Քո Պահապան Հրեշտակն եմ:

 - Իսկ ումի՞ց ես Դու ինձ պաշտպանելու: Ախր ես այստեղից ոչ մի տեղ չեմ կարող գնալ:

 - Դու շատ զավեշտալի ես: Ինչպե՞ս ես այդտեղ ապրում:

 — Ես՝ լավ: Իսկ այ մայրս ամբողջ օրը լաց է լինում:

 - Մի անհանգստացիր, փոքրիկ, մեծերը միշտ էլ ինչ որ բանից դժգոհ են լինում: Դու ամենակարևորը՝ շատ քնի, ուժ հավաքիր, դրանք Քեզ դեռ պետք են գալու:

 — Իսկ Դու տեսե՞լ ես իմ մայրիկին: Ինչպիսի՞ն է նա:

 — Իհարկե, Ես միշտ քո կողքին եմ: Քո մայրը շատ գեղեցիկ է և շատ երիտասարդ:

3 ամիս անց

— Այս ինչ ես անում: Ոնց որ մեկը արմունկիդ խփի: Արդեն երկրորդ բաժակն ես թափում: Այսքան օղի փչացրեցիր:

 — Հրեշտակ, այստե՞ղ ես:

 — Իհարկե:

 — Կարծես թե այսօր մայրս շատ վատ է... Ամբողջ օրը լաց է լինում ու ինքն իր հետ վիճում:

 — Իսկ Դու ուշադրություն մի դարձրու: Պատրաստ չե՞ս արդեն լույս աշխարհ գալու:

 — Կարծես թե արդեն պատրաստ եմ, սակայն շատ եմ վախենում: Բա որ հանկարծ մայրս ինձ տեսնելուց հետո ավելի անտրամադիր դառնա:

 — Ի՞նչ ես ասում, նա անպայման կուրախանա: Մի՞թե կարելի է չսիրել այնպիսի փոքրիկի, ինչպիսին Դու ես:

 — Հրեշտակ, իսկ ի՞նչպես է այնտեղ: Ի՞նչ է այնտեղ, մորիցս դուրս:

 — Այստեղ հիմա ձմեռ է: Շուրջ բոլորը սպիտակ, սպիտակ է և գեղեցիկ փաթիլներ են թափվում: Շուտով ինքդ կտեսնես:

 — Ես պատրաստ եմ այդ ամենը տեսնել:

 — Դե, փոքրիկ, ես սպասում եմ Քեզ:

 — Ցավում է, վախենում եմ:

— Վայ, մամա ջան, ախր շատ է ցավում: Օգնեք ինձ, գոնե որևե մեկդ… Ի՞նչ եմ այստեղ մենակ անելու: Օգնեք, ցավում է…

Փոքրիկը շատ արագ ծնվեց, առանց որևե մեկի օգնության: Երևի նա շատ էր վախենում մորը ցավեցնել:

Մեկ օր անց, երեկոյան, քաղաքի արվարձաններից մեկում, բնակելի տներից ոչ շատ հեռու՝

— Որդիս, ինձ վրա մի նեղացիր: Հիմա ժամանակներն են այդպես, մենակ ես չեմ այսպիսին: Ախր ի՞նչ պիտի անեմ ես քո հետ: Դեռ ամբողջ կյանքս առջևում է: Իսկ Քեզ համար մեկ է՝ Դու ուղղակի կքնես ու վերջ…

 — Հրեշտակ, իսկ ու՞ր գնաց մայրս:

 — Չգիտեմ, հանգստացիր, հիմա նա կվերադառնա:

 — Հրեշտակ, իսկ ինչու՞ է Քո ձայնը դողում: Դու ի՞նչ է լաց ես լինում: Հրեշտակ, խնդրում եմ, շտապեցրու մայրիկիս, այստեղ շատ ցուրտ է:

 — Ոչ, փոքրիկ, լաց չեմ լինում, Քեզ թվաց, հիմա կկանչեմ: Իսկ Դու ուղղակի մի քնիր, Դու լաց եղիր, բարձր բարձր:

 — Ոչ, Հրեշտակ, ես լաց չեմ լինի, մայրս ասաց, որ պետք է քնեմ:

Նույն ժամանակ, այդ վայրի մոտակայքում գտնվող հինգհարկանի շենքերից մեկի բնակարաններից մեկում՝ ամուսիններ էին վիճում՝

— Ես Քեզ չեմ հասկանում: Ու՞ր ես ուզում գնալ: Դրսում արդեն մութ է: Դու անտանելի ես դառել՝ հիվանդանոցից վերադառնալուց հետո: Սիրելիս, մենակ մենք չենք այդպիսին, հազարավոր ընտանիքներ ունեն անպտղություն ախտորոշումը: Եվ նրանք ինչ որ կերպ ապրում են:

— Խնդրում եմ Քեզ, հագնվիր՝ գնանք:

— Ու՞ր:

— Ես չգիտեմ ուր: Ուղղակի զգում եմ, որ պետք է ինչ որ տեղ գնամ: Հավատա ինձ խնդրում եմ:

— Լավ, վերջին անգամ: Լսու՞մ ես, վերջին անգամ եմ Քո քմահաճությամբ շարժվում:

Շքամուտքից մի զույգ դուրս եկավ: Առջևից մեծ քայլերով գնում էր կինը: Նրա հետևից տղամարդը:

— Սիրելիս, ինձ մոտ այնպիսի զգացողություն է, կարծես թե գնում ես նախապես ընտրած ճանապարհով:

— Չես հավատա, բայց կարծես ինչ որ մեկը ձեռքիցս բռնած տանում է ինձ:

— Դու ինձ վախեցնում ես: խոստացիր, որ վաղն ամբողջ օրը անկողնում անց կացնես: Ես կզանգեմ Քո բժշկին:

— Լռիր… լսու՞մ ես, ինչ-որ մեկը լաց է լինում:

— Այո, երեխայի լացի ձայն է լսվում:

 — Փոքրիկ, բարձր լաց եղիր: մայրդ մոլորվել է, բայց շուտով կգտնի քեզ:

 — Հրեշտակ, իսկ Դու որտե՞ղ էիր: Ես կանչում էի Քեզ: Ես բոլորովին սառչել եմ:

 — Գնացել էի մայրիկիդ հետևից: Նա արդեն մոտ է:

— Աստված իմ, ախր իրոք երեխա է: բոլորովին սառչել է, արագ տուն տանենք: Սիրելիս, Աստված մեզ Փոքրիկ ուղարկեց:

 — Հրեշտակ, իմ մայրիկի ձայնը փոխվել է:

 — Սովորիր, փոքրիկ, սա Քո ՄԱՅՐԻԿԻ իսկական ձայնն է:

Ալեքս Ալեմանի