Երեկ երկոյան ես իմ համար քայլում էի Երևանի Բաղրամյան պողոտայով ու ականատես եղա շատ ցավալի դեպքի, Շտապ Օգնության մեքենան իր ազդանշանները միացրած փորձում էր հատել Բաղրամյան պողոտան ու այդ պահին 3 ավտոմեքենա չզիջեցին նրան: Շտապեմ տխրեցնեմ «հակա»-ներին, ասելով, որ մեքենաները ոչ Range Rover , ոչ Prado, ոչ Porshe էր ու իրենց համարները 00օօ000 չէին, առավել ևս պաշտոնատար այր չէր: Վերոնշյալ մեքենաններն էին` 2 տաքսի և մեկ Ժիգուլի: Ես ավելի քան վստահ եմ եթե դա աներ ինչ որ պաշտոնատար այր մինչև նրան խայտառակ չանեին, ազգովին չնվստացնեին չէին հանգստանա:
Այսքանի հետո հարց է առաջանում. «Բա բողոքողների արարքների համար ով է պատասխանատվություն կրում» կամ արդեն առաջնորդվում ենք «մեզնից հետո թեկուզ ջրհեղեղ» արտահայտությամբ: Ինքնաբերաբար սկսում ես մտածել. «Արդյոք այդ մարդիկ չեն հասկանում, որ այդ մեքենայում գտնվում էր շատ շտապ օգնության անհրաժեշտություն ունեցող մարդ, որի կյանքը կախված է վայրկյաններից ու այդ մեքենաների վարորդների մոտ իրոք արդեն խիղճ չկա, արդյոք մարդիկ արդեն սկսել է եսասեր դառնալ, արդյոք արդեն մեռել է կարեկցանքի ունակությունը, ու մտածում ես որ կարողա այդ երեք «վարորդների» պատճառով կարող էր մեր հասարակության մեկ մասնիկ պակասել` դրանով թույլացնելով մեր հասարակությունը»:
Այսքանից հետո արժե մեկ պահ կանգ առնել ու մտածել. «Այս ուր ենք հասել ու դեպի ուր ենք գնում»: Միշտ հիշեք, որ շտապ օգնության մեքենայում հաստատ գտնվում է հայ, որին օգնություն է պետք, և եթե նույնիսկ չես կարողանում օգնել, լավ կլիներ չխանգարեիր...
