Չեի ցանկանա, որ մութ ու ցուրտ տարիներ 1991-1994ի շարունակվեին կամ կրկնվեն, բայց մենք մեր նոր սերունդների նկատմամբ փաստացի դավաճանություն իրականացրինք, 1994ին հրադադար կնքելով ու սեփական կաշին փրկելու հույսով դադարեցրինք պատերազմն...
Չհասցրինք ավարտին վախից, որ կարող է ավլեի շատ զոհեր ու արտագաղթ ունենաք կամ իսլամիստներն լցվեն կովկաս ու արատավորեն կովկասյան ժողովուրդների անկախության պայքարներն, ինչպես դա օրինակ Սիրիայում է տեղի ունենում...
Բայց հիմա փաստի առաջ էնք կանգնել, որ այդ որոշումը ՍԽԱԼ էր ու մեկ է հայությանը կորցնում էնք, մեզ շարունակում են վախեցնել նոր մորթով, արտագաղթն էլի շարունակվում է ու ռուս-թուրքական խաղերն տարածաշրջանում չենք չեզոքացերլ։
Էլի մեզանից չհարցնելով որոշումներ կարող են կայացվում մեր ճակատագրի մասին, չնայած ինքնուրույն որոշել մեր ճակատագիրն արդեն սովորել էին...
Լավ էր մեկ երկու տարի էլ դժվարությունների մեջ ապրեինք, բայց վերջնական հաղթանակ տանեինք Կովկասում ռուսական ու թուրքական բոլոր «ինտեռնացիոնալ» համակարգերն հասցնելով ոչնչացման...
Ռուսներն ու թուրքերն իրենց ազդեցությունը կովկասում չկորցնելու համար շարունակելու են մեզ էլ բոլոր մյուսներին էլ պահել ստրուկի կարգավիճակում ու ԱԶԱՏՈՒԹՅԱՆ, ԱՆԿԱԽՈՒԹՅԱՆ պայքարն դեռ առջևում է, եթե կարողանանք դիմակայել վերջնական ոչնչացմանն ու ստրկացմանն...
