Սոցիալական անհավասարություններին իմաստուն կերպով անդրադարձել են եկեղեցական տարբեր հեղինակներ, որոնց մտքերն էլ ներկայացնում ենք ձեզ: Ինչպես որ հրով փորձվում է ոսկին, նույնպես էլ աղքատությամբ փորձվում է մարդը` համբերո՞ղ է, թե ոչ: Աստված աղքատացնում է նաև լավ մարդուն, որպեսզի փորձի, թե արդյոք միայն իր ունեցվածքի համար է սիրում Աստծուն, որովհետև շատերը, երբ խնդիրներ չունեն, հաշտ են Աստծո հետ, իսկ երբ ընկնում են դժվարությունների մեջ, սկսում են Աստծուն մեղադրել և նույնիսկ հայհոյել: Աստված աղքատացնում է նաև այն մարդուն, որի շատ գործեր բարի են, սակայն նաև մի մեծ մեղք ունի, որպեսզի աղքատությամբ չարչարվելով` վճարի իր մեղքի համար և հավիտենական կյանքի ժառանգորդ դառնա: Հետևաբար, աղքատությունը լինում է միայն մարդու օգտի համար և բարի նպատակով. մնում է, որ մարդը դա հասկանա և դասեր քաղի ու, ոչ թե հոգու հակառակությամբ ավելի վատ վիճակի մեջ ընկնի:
Հարստությունը մարդկանց տրվում է երեք պատճառներով: Հարուստ մարդկանց դիտելով` տեսնում ենք, որ նրանցից շատեր բարի են, շատերը չար ու ամբարտավան, իսկ շատերն էլ` անարժան: Ինչ վերաբերում է բարիներին, ապա Աստված նրանց հարստություն է տալիս, որպեսզի նրանք կարոտյալներին օգնեն և շատերին օգուտ տան: Աստված հարստություն է տալիս նաև չարերին ու ամբարտավաններին, որպեսզի Դատաստանի ժամանակ, երբ իրենց չար գործերի և Աստծուն չսիրելու համար դատապարտվեն, արդարանալու ոչինչ չունենան և Աստծուն չասեն, թե ինձ ինչ տվեցիր, որ քեզ սիրեի: Աստված անարժանին մեծություն է տալիս, որպեսզի նա նյութական իրերով Աստծուն դառնա և իր մտքում ասի. «Ես անարժան եմ, և ահա Աստված ինձ այսքան մեծացրեց»: Ուրեմն, ինչպես աղքատությունը, այնպես էլ հարստությունը մարդուն տրվում է միմիայն մեկ բանի համար, որպեսզի մարդ Աստծուն դառնա: Այս կյանքի ապրելակերպով մարդ իրական հարստություն է դիզում հանդերձյալ կյանքում։ Հևտևաբար, ասում է Հովհան Ոսկեբերանը, հարստությունը և աղքատությունը նման են թատրոնի դիմակներին, ներկայացումից հետո թագավոր չես համարում նրան, ով թագավորի դիմակ էր հագել։
