իր ուսուցչի աչքերով,
խիստ, խոժոռ և դուրեկան,
խառնում է ողջ հուշերս…
… ու ես տասնութ տարեկան:
Հուշերիս մեջ ձեռագիր
երկու տող կա խզմզած,
հայտնվում է աչքերիս
«Եկա չկայիր, տխուր հեռացա»:
Ո՞ւր էի արդյոք
ի՞նչ էի փնտրում
բացակա էի իմ իսկ անցյալում,
ա՜խ, ջահել էի չէի հասկանում,
չէի ընդունում, ընկեր բարեկամ,
սիրո՜ւմ էի քեզ…
…ու տասնութ տարեկան:
Հիմա հիվանդ է եղանակը
տերևներն էլ դառնահամ,
բայց իմ սիրտը դեռ տունն է քո,
սպասում է քեզ դռնբաց:
Նուրբ մատներովդ բացիր դուռը ,
լցրո՛ւ անցյալիս մեկ օրը դատարկ ,
գիտեմ տատիկ ես դարձել վաղուց
(մի՞թե դա է էական)
…ես դեռ տասնութ տարեկան:
Արի՜,
սիրտս մռնչում է,
խուլ տարիների տակ համրացած ,
արի՜,
օրերս շարան չեն դառնում,
հնչյուններ են սսկված:
Ապրածս տարիները այսօր փոխում եմ,
անցյալի մեկ օրվա հետ,
այսօր քամին է տխրադեմ
խաղում սրտիս դռան հետ:
Երեկոն այսօր վայրի է,
կիսմութն էլ գույն չունի
դող եմ լսում ես սրտի,
մթում կորած գաղտնիքների
ձայն եմ լսում մեկուսի,
անսովոր հույս,
հոգի և լույս ,
ոչ չեմ սխալվում և այս անգամ
ե՛ս եմ,
ե՛ս եմ, իմ անցյալում,
…ու տասնութ տարեկան…
