Դարեր շարունակ, խօսեր, բարբառեր ենք ԱԶԳԱՅԻՆ ՄԻԱՍՆՈՒԹԵԱՆ մասին, առանց զայն կարենալ կեանքի կոչելու....խօսքը չենք կրցած գործի վերածել....Իսկ պատճառները այնքան շատ են ու բազմազան, որոնցմէ են շատ հաւանաբար՝ մեր եսակեդրոնութիւնը, մասնատուածութիւնը, անտէրութիւնը, հիմնական ԳԱՂԱՓԱՐԻ մը շուրջ չկարենալ ՀԱՄԱԽՄԲՈՒԻԼԸ, բացի կենաց-մահու օրհասական, հազուագիւտ պահերէն, երբ ՀԱՄԱՀԱՅԿԱԿԱՆ ՈԳԻԻ հրեղէն ժայթքումով մը կարծէք, ոտքի ենք ելեր ազգովին եւ կրցեր ենք պաշտպանել ազգ ու հայրենիք, անօրինակ խիզախութեամբ, անձնազոհութեամբ....
ԿԵՆԱՑ-ՄԱՀՈՒ սահմանը հիմա ալ մեր առջեւ է, երեւոյթ թէ աներեւոյթ: Չկան սակայն ԱՀԱԶԱՆԳԸ հնչեցնող ԶԱՆԳԵՐՈՒ ՂՕՂԱՆՋԸ, որոնք լռեր են, կամ դարձեր են անլսելի մեր ականջներուն....Սիրտը կրնա՞յ սակայն չլսել ահազանգը անոնց: Մեր սիրտերը քով-քովի պիտի դառնա՞ն ՄԷԿ ԽՈՐԱՆ....խՈՐԱՆ՝ սիրոյ, հաւատքի, վճռակամութեան, միացեալ պայքարի... դէմ դնելու այն ահարկու դաւերուն, որոնք կը հիւսուին մեր շուրջ եւ որոնք կը սպառնան ազգային մեր յարատեւութեան, պատմական երթին, ազգին ու հայրենիքին....ՃԱԿԱՏԱԳՐԱԿԱՆ ՓՈՐՁՈՒԹԵԱՆ ՊԱՀՆ Է....
