Նախախորդարանը ու իրա թիմը ինձ օրեցօր զարմացնում է: Էս մարդիկ ունեն մի հատ լոզունգ միայն. «Ասեք ինչ անկապ բան անեք, մենակ թե մեզ տանեք քաղմաս, մեկ էլ լրատվականներով մեզ «տուժող» ներկայացրեք»:
Այսօր ևս մեկ զարմանք՝
«Նախախորհրդարանի» կարկառուն «պայքարիչ», ազգիս կարկառուն զավակ Կարո Եղնուկյանը, ով ասպարեզ եկավ եսիմ ոնց, սկսել ա տառապել мания величия-ով: Նա հայտարարել է, որ նրան ու իր ընտանիքին սկսել են հետապնդել ու ամենախոխման էնա, որ էտ հետապնբդումը անձամբ անումա Լֆիկ ախպերը ու ոտքով: Պատկերացրեք սենց էլի՝
«Կարոն քայլում ա, Լֆիկը մի 10 հոգով հետևից ու ամենակարևորը ԱՆՆԿԱՏ քայլումա ու ասում. «Կարոˊ, խնդրում եմ գթասիրտ եղիր ու էլ ես քեզ չեմ հետևի: Կարոˊ, ասա, որ Լֆիկը լավնա, խնդրում եմ»:
Նախ հարցա առաջանում: Հոպար ջան, դո՞ւ գոնե գիտես՝ ո՞վ ես, ի՞նչ ես ներկայացնում քեզնից արդի քաղաքական դաշտում ու, վաշպե, ովա պարապ, որ նստի քեզ հետապնդի: Էս ալամեզոները մի երկու անգամ կամեռայի դեմն են հայտնվում, մի երկու անգամ Զորավարի «օֆսիներից» մեկն են այցելում ու իրանց թվումա, թե իրանք վերջն են ու իրանց ներկայությունը ահասարսուռ է առաջացնում մարդկանց մոտ:
Հիշեցնեմ, որ մեր հոպարը մեծն «տուժած», «պուլյա վ գրուդի» քաղաքական գործչի՝ Հայրիկյանի հընգերնա ու այ ստեղ հիշում ես քո պապերի ասած. «Ասա ով է ընդկերդ, ասեմ, ով ես դու արյա՜՜(վերջին բառը ես եմ ավելացրել)»:
Էս մեկին էլ կորցրինք՝ Աստղայինը տարավ...
