Անդրե Մորուա
Ութսունամյա նշանավոր դերասանուհին դուրս եկավ տնից:
Նա մտավ ծաղկի խանութ:
-Այսօր չորեքշաբթի է,տիկին,-հոնքերը վեր ձգելով՝ ոչ այն է՝հարցրեց,ոչ այն է՝ հաստատեց խանութի տերը:
-Այո,մի՞թե մոռացել եք:
Վաճառողը լուռ տիկնոջը մեկնեց մի փունջ մանուշակ:
Ծեր կինը ,որին ճանաչում էր ողջ Փարիզը,քայլեց առաջ՝ պատասխանելով խոնարհ և հիացական ողջույններին :Դերասանուհին հասավ Մոնպառնասի գերեզմանոց,մոտեցավ մի շիրիմի և ձեռքի փունջը հոգնածությամբ դրեց մարմարե սալիկին:
Ապա կանգնեց լուռ,խորհրադծությունների մեջ թաղված:Մտովի հիշեց իրեն երիտասարդության փայլուն տարիներին:
Այն ժամանակ քսաներկու տարեկան էր,բայց արդեն ճանաչված ու սիրված էր հանդիսատեսի կողմից :Հատկապես դեռահասներն ու պատանիները խենթանում էին հրաշեկ վարսերով,նշաձև շագանակագույն աչքերով,սլացիկ հասակով այդ դերասանուհու համար:Նա հմայիչ էր ու շքեղ:Ծնվել էր բեմի վրա քայլելու համար:
Իր երկրպագուներից բազմաթիվ ծաղիկներ,նամակներ ու բացիկներ էր ստանում՝ամենախենթ և բուռն սիրո բացատրություններով:
Մի չորեքշաբթի օր՝ հերթական հաղթական ներկայացումից հետո ,դռնապանը նրան բերեց մանուշակների մի համեստ փունջ:Այն զարմանալիորեն քնքուշ բույր ուներ և կարծես ինչ-որ խորհրդավոր աշխարհի համր մունետիկն էր: Ջեննին հիացավ,ըմբոշխնեց մանուշակների ու հեքիաթի աշխարհից եկող բույրը:
-Ո՞վ է բերել այս փունջը,-հարցրեց աղջիկը:
-Մի համեստ ուսանող,-եղավ պատասխանը:
Եվ այդպես վեց ամիս անընդմեջ,ամեն չորեքշաբթի նույն ուսանողը բերում էր մանուշակների փունջը: Ջեննին վարժվել ու սիրում էր չորեքշաբթի օրվա այդ խորհրդավոր ընծան:
Մի օր էլ նա խնդրեց դռնապանին,որ վերև թողնի այդ համեստ երկրպագուին:Ջեննին սրտի թրթիռով էր սպասում նրան:Զարմանալի բան:Այդ օրը մանուշակներ չկային,չնայած դարձյալ չորեքշաբթի էր:
Ջեննին անհանգստացավ ,սրդողած հարցուփորձեց դռնապանին:Վերջինս ասեց,որ այդ օրը ուսանողը չի երևացել:Անցավ էլի մի չորեքշաբթի.ուսանողը չկար:
Ջեննին մեկնեց հյուրախաղերի:Երկու ամիս նա բացակայում էր Փարիզից:Երբ վերադարձավ,գտավ մի նամակ,որով նրանից տեսակցություն էր խնդրում մի գնդապետ:
-Օրիորդ,ես ուզում եմ հանձնել իմ որդու նամակները,որոնք ձեզ են հասցեագրված:Ավա՜ղ,նա այլևս չի կարող դա անել: Արդեն երկու ամիս է,ինչ նա հերոսացել և նահատակվել է Մադագասկարում:
Ջեննին հուզված ու ալեկոծված նայում էր նամակների տրցակին:Նա դեռ ոչ մի խոսք չէր ասել:
-Օրիորդ,ես հասկանում եմ ձեր շփոթմունքը:Բայց ,կարծում եմ, դուք կհասկանաք իմ որդուն,որը պաշտում էր ձեզ և որի միակ մխիթարությունը ամեն չորեքշաբթի ձեզ մի համեստ փունջ մանուշակ բերելն էր....
Դերասանուհին սփաթվեց իր հուշերից....Նա մտովի ժպտաց իր պատանի ասպետին,մտքում աղոթք մրմնջաց ու քայլեց դեպի մուտքը....
Այսպես ամեն չորեքշաբթի....